Όταν η Μαρία Αγγελικούση τέθηκε επικεφαλής στο ναυτιλιακό κολοσσό του…
Ο διεθνής γλύπτης Γιώργος Πετρίδης στην Ειρήνη Νικολοπούλου : Άφησα την Wall Street γιατί με φουσκωμένο πορτοφόλι δεν γέμιζε η ψυχή μου – Εφαλτήριο μου η καλύτερη Ελλάδα (φώτο-βίντεο)
Δημοσιεύθηκε αρχικά στο eirinika.gr στις 23 Σεπτεμβρίου 2021.
Η Σάντρα Αλευρά είναι μια επιτυχημένη επιχειρηματίας και φίλη μου που της αρέσει τόσο πολύ η τέχνη και η καλλιέργεια του πνεύματος ώστε δύσκολα ξεχωρίζεις το ένα από το άλλο .
Μια προσωπικότητα ιδιαίτερη, δυνατή ,η Ελληνίδα πρότυπο.
Όταν λοιπόν ένας καλλιτέχνης ,ο γλύπτης Γιώργος Πετρίδης επικοινώνησε μαζί μου εκ μέρους της κατάλαβα αμέσως ότι θα πρόκειται για κάποιον με τον οποίο αξίζει να ανοίξω χρόνο στον χρόνο μου .
Οι συναντήσεις με τους καλλιτέχνες , τους γνήσιους , εκείνους που αμέσως νιώθεις ότι αναβλύζει μέσα τους η δημιουργία εμένα προσωπικά είναι εκείνες που σφραγίζουν ανεξίτηλα την πορεία της ζωής μου .
Έτσι συνέβη και με τον Γιώργο Πετρίδη. ,Ζει και εργάζεται τόσο μακριά στη Νέα Υόρκη, είναι όμως και γείτονας μου στην Φιλοθέη , όπου γεννήθηκε αλλά έφυγε μικρός με την οικογένεια του, κρατώντας πάντα δεσμούς με την περιοχή αυτή της Αθήνας .
Εδώ λοιπόν σε ένα μικρό ισόγειο στούντιο τον συνάντησα ένα απόγευμα καθοδηγούμενη από το συναίσθημα που μου προκαλούσε το βλέμμα στα γλυπτά του , στις κεφαλές και στα αγάλματα του .
Έμοιαζαν με εικόνες ,συνέκρινα το πως νοιώθω μπροστά σε έναν πίνακα ζωγραφικής .
Σπάνια μου συμβαίνει. Άξιζε λοιπόν να τον συναντήσω πριν δημοσιεύσω την συνέντευξη που θα δείτε παρακάτω.
Πράγματι τον πέτυχα όπως ακριβώς τον φανταζόμουν , σκονισμένο και σε υπερένταση δημιουργικότητας , έτοιμος να πάει στο χυτήριο την κεφαλή της Θάλειας του που θυμίζει την μαμά του.
Η γλυπτική του Γιώργου Πετρίδη ένας αέναος διάλογος ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, ταξιδεύει την ελληνική ψυχή σε όλο τον κόσμο.
Με έμπνευση από την Αρχαία Ελλάδα ο Ελληνοαμερικανός γλύπτης κάνει γνωστή τη χώρα μας με εκθέσεις έργων γλυπτικής σε ολόκληρο τον πλανήτη
Δηλώνει “γεννημένος ψυχή και σώματι καλλιτέχνης”¨και με τη γλυπτική του εξερευνά την ομορφιά στην ατέλεια των ανθρώπων.
Στην οικογένεια του ο Γιώργος Πετρίδης αντιμετώπισε δύο τάσεις: επιχειρηματικότητα και τέχνη. Επέλεξε αρχικά – απρόθυμα – όπως λέει ο ίδιος την πρώτη αλλά όταν διαπύστωσε ότι στο δρόμο αυτό “το πορτοφόλι του φούσκωνε , αλλά η ψυχή του άδειαζε” άρχισε σιγά – σιγά να προσανατολίζεται σε αλλαγή πορείας.
Στράφηκε οριστικά προς αυτό που μιλούσε στην καρδιά του, την τέχνη, όταν η απώλεια δύο φίλων του και του πολυαγαπημένου του πατέρα τον έκαναν να σκεφτεί την ευθραστότητα της ζωής.
Δημιουργικός στο λόγο όσο και στην τέχνη, στη συνέντευξη που ακολουθεί , χειμαρώδης, εύστοχος, καθηλωτικός μιλάει για όλα.
Κυρίες και κύριοι ο ταλαντούχος Γιώργος Πετρίδης αποκλειστικά στο eirinika.gr
– Ειρήνη. Νικολοπούλου.: Αν και μαθαίνοντας για σας, ανακάλυψα τον Έλληνα ορισμό και της δικής μου αφοσίωσης τα τελευταία χρόνια ως δημοσιογράφου δηλαδή τον Μade in Greece όπου γης πολυμήχανο, καινοτόμο, δραστήριο συμπατριώτη μου, ωστόσο σας παρακαλώ να μου συστηθείτε και τυπικά ….Πως θα περιγράφατε τον εαυτό σας;
– Γιώργος Πετρίδης: Με τιμά που χρησιμοποιείτε κάποιες από τις φράσεις του Ομήρου για τον Οδυσσέα.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ ξεχωριστοί, όντας καινοτόμοι, δραστήριοι και…πολυμήχανοι.
“‘Όταν απρόθυμα εργαζόμουν στις επιχειρήσεις το πορτοφόλι μου “φούσκωνε” & η ψυχή μου άδειαζε”
Όσο για μένα, γεννήθηκα to 1964 στην Αθήνα σε μια οικογένεια καλλιτεχνών και επιχειρηματιών και τελικά κατέληξα να ζήσω και στα δύο αυτά επαγγελματικά περιβάλλοντα.
Τόσο η γαλούχηση μου από το οικογενειακό περιβάλλον μεγαλώνοντας στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη, όσο και οι αρχικές μου πανεπιστημιακές μου σπουδές στο Harvard στην αρχαία ελληνική και λατινική λογοτεχνία, δεν έπαψαν να καλλιεργούν την ελληνικότητα μου.
Παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη από την παιδική μου ηλικία, βλέποντας από κοντά πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η ζωή του καλλιτέχνη, μπήκα απρόθυμα στον επιχειρηματικό κόσμο.
Έτσι εργάστηκα στις επενδυτικές τράπεζες της Wall Street στη Νέα Υόρκη. Αναζήτησα το χρήμα και το κύρος και καθώς το πορτοφόλι μου «φούσκωνε» ή ψυχή μου άδειαζε!
“Στράφηκα σ’ αυτό που μιλούσε στην καρδιά μου – την τέχνη – όταν έχασα δύο φίλους & τον αγαπημένο μου πατέρα & αντιλήφθηκα την ευθραστότητα της ζωής”
Αυτό που με κράτησε στα χρόνια της Wall Street, ήταν ότι πάντα στον ελεύθερο χρόνο μου συνέχιζα την καλλιτεχνική μου εκπαίδευση με επισκέψεις σε μουσεία και γκαλερί σε όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσα μαθήματα σχεδίου, ζωγραφικής και γλυπτικής.
Αυτό συνεχίστηκε για δεκαετίες, μέχρι που προέκυψε μια σκληρή «αφύπνιση» όταν το 2017 σε δύο εβδομάδες έχασα δύο συνομήλικούς φίλους μου και τον πολυαγαπημένο μου πατέρα.
Aντιλήφθηκα την ευθραυστότητα της ζωής αλλά και την αξία που έχει η κάθε μέρα.
Ενστικτωδώς στράφηκα σε αυτό που μιλούσε στην καρδιά μου, στην τέχνη και στη δημιουργία της.
Έβαλα λοιπόν στις αποσκευές μου τα καλλιτεχνικά μου σύνεργα και αναχώρησα για το Παρίσι, στην Academie de La Grande Chaumiere, όπου βρέθηκα να φοιτώ στις ίδιες αίθουσες που σπούδασαν οι φημισμένοι Έλληνες καλλιτέχνες όπως είναι, η Χρύσα Βαρδέα, η Σοφία Λασκαρίδου, ο Αθανάσιος Απάρτης και ο Σωκράτης Σιδηρόπουλος.
Όταν επέστρεψα στη Νέα Υόρκη, πλέον είχα δεσμεύσει κάθε μέρος της ύπαρξης μου στη δημιουργία της τέχνης.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έπειτα από μερικά χρόνια, θεωρήθηκα από τον καλλιτεχνικό κόσμο «επιτυχία…εν μια νυκτί», κάτι που προέκυψε μετά από δεκαετίες part time σπουδών!
“Ο «κύκλος της αρετής» χτίζεται όταν βλέπω ανθρώπους, που είτε είναι επαγγελματίες του κόσμου της τέχνης, είτε είναι εύποροι συλλέκτες, ή απλά άνθρωποι που δηλώνουν μη γνωστές του αντικειμένου (αλλά τα σχόλια τους συχνά είναι πολύ διορατικά) και ο καθένας από αυτούς ανταποκρίνεται στην τέχνη μου.”
– Ει. Ν.: Διαβάζοντας την συνέντευξη σας σε ένα πιο εξειδικευμένο ηλεκτρονικό περιοδικό, το www.art22.gr, αισθάνθηκα ότι κατακλύζομαι από μια δημιουργικότητα στην απόλυτη ακμή της – Από που αναβλύζει αυτή η υπερχειλίζουσα ανάγκη έκφρασης αλά ελληνικά ;
– Γ. Π.: Εξαιρετικά εύστοχη η παρατηρηση σας! Ίσως αυτή η υπερχειλίζουσα ανάγκη έκφρασης να οφείλεται σε μια «πλημμύρα» καταπιεσμένης ενέργειας δεκαετιών, μια ενέργεια που νιώθω όταν κρατώ στα χέρια μου τον υγρό πηλό ή το μολύβι.
Ο «κύκλος της αρετής» χτίζεται όταν βλέπω ανθρώπους, που είτε είναι επαγγελματίες του κόσμου της τέχνης, είτε είναι εύποροι συλλέκτες, ή απλά άνθρωποι που δηλώνουν μη γνωστές του αντικειμένου (αλλά τα σχόλια τους συχνά είναι πολύ διορατικά) και ο καθένας από αυτούς ανταποκρίνεται στην τέχνη μου.
“Η καλλιτεχνική μου γλώσσα, συνδέεται με μια σύγχρονη ανθρωποκεντρική – εικονιστική γλυπτική, εστιασμένη στην μορφή η οποία φέρει πληροφορίες από την αρχαία μας παράδοση”.
Έτσι αυτός ο κύκλος δημιουργεί περισσότερη ενέργεια, αλλά και περισσότερη δέσμευση για να φιλοτεχνήσω το καλύτερο έργο τέχνης που δύναμαι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
– Ει.Ν.: Πως θα θέλατε να αυτοπαρουσιαστείτε σε ένα ευρύτερο κοινό της Ελλάδας;
– Γ.Π: Πιστεύω ότι η τρέχουσα γλυπτική μου σειρά «Ελληνικές Κεφαλές», η οποία αποτελείται από πέντε γλυπτά πολύ μεγάλης διάστασης, που σκιαγραφούν πέντε διαφορετικές ελληνικές ιστορικές περιόδους (τον 5ο αιώνα π.χ, την Ελληνική Επανάσταση του 1821, τη ναζιστική κατοχή, τη σύγχρονη εποχή), να αποτελεί την κατάλληλη απάντηση.
Με τη συγκεκριμένη δουλειά θέλω να μεταφέρω την αντίληψη ενός ανθρώπου που έζησε εντός και εκτός της Ελλάδας και έχει μελετήσει την ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό σε πολλά επίπεδα.
Συμπεριλαμβανομένων των οικογενειακών διηγήσεων για τις εκτελέσεις των συγγενών στα φρικιαστικά χρόνια της δεκαετίας του 40,’ μέχρι τις πανεπιστημιακές μου σπουδές στο Harvard, στην αρχαία ελληνική και λατινική λογοτεχνία.
“Τη σχέση μου με την κλίμακα την οφείλω στον Jeff Koons, με τον οποίο έχω συνομιλήσει μερικές φορές”.
Η καλλιτεχνική μου γλώσσα, συνδέεται με μια σύγχρονη ανθρωποκεντρική – εικονιστική γλυπτική, εστιασμένη στην μορφή η οποία φέρει πληροφορίες από την αρχαία μας παράδοση.
Μια παράδοση που ξεκινά από τους Αρχαίους Κούρους μέσω της κλασικής, της ελληνιστικής και κατόπιν της δυτικής γλυπτικής (η οποία έχει επηρεαστεί από την δική μας κληρονομιά, είτε ρητά, είτε σιωπηρά).
“Εφαρμόζω τα χαρακτηριστικά της ελληνικής γλυπτικής για να διερευνήσω & να κατανοήσω τους ανθρώπους αναζητώντας την ομορφιά στις ατέλειες τους”
Ωστόσο δεν σκοπεύω να επανερμηνεύσω τα μεγάλα ελληνικά έργα (κάτι που θα ήταν άλλωστε υβριστικό), απλά εφαρμόζω τα χαρακτηριστικά της ελληνικής γλυπτικής, την μορφή της τέχνης που γνωρίζω πολύ καλά, για να διερευνήσω και να κατανοήσω τους ανθρώπους αναζητώντας την ομορφιά στις ατέλειες τους.
Ένα ευεργετικό αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης είναι ότι γεφυρώνεται το «χάσμα» του χρόνου, υπενθυμίζοντας πως η ανάμνηση του παρελθόντος, συνεχίζει να αλληλεπιδρά και να συνομιλεί με έναν σύγχρονο τρόπο στο παρόν.
Αν και οι Ελληνικές Κεφαλές είναι δύο φορές μεγαλύτερες του φυσικού μεγέθους, αυτή την περίοδο δημιουργώ μια άλλη έκδοση της «Θάλειας» που θα είναι ακόμη μεγαλύτερη – θα ανέρχεται στα δύο μέτρα, ενώ όταν τοποθετηθεί στη βάση της θα έχει ύψος τρία μέτρα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τη σχέση μου με την κλίμακα την οφείλω στον Jeff Koons, με τον οποίο έχω συνομιλήσει μερικές φορές.
Η κλίμακα είναι ζωτικής σημασίας για τη γλυπτική καθώς αλλάζει τον τρόπο που ο θεατής αντιλαμβάνεται το γλυπτό στον χώρο.
– Ει. Ν.: Έχω μια εμμονή στον Πικάσο τόσο στο έργο του όσο και σε όλη του τη ζωή αλλά και στην πολυδιάστατη καλλιτεχνικότητα του , υπάρχει κάποιος για σας που αποτελεί τον μέντορα σας, το πρότυπο σας ;
Πράγματι ήταν πολύ παραγωγικός – λέγεται ότι άφησε περίπου 75.000 έργα, συμπεριλαμβανομένων των πολλών εκδόσεων που φιλοτέχνησε.
Τον θαυμάζω ιδιαίτερα καθώς υπήρξε σπουδαίος γλύπτης και ζωγράφος.
“Αν έπρεπε να επιλέξω έναν μέντορα θα ήταν ο Giacometti, κυριολεκτικά για το όραμα του.”
Επίσης ξεχωρίζω και άλλους καλλιτέχνες που εργάστηκαν επιτυχώς σαν γλύπτες και ζωγράφοι: ο Degas, ο Matisse, ο Gauguin και ο Giacometti αποτελούν κορυφαία παραδείγματα.
Αυτό το αναφέρω ενδεικτικά ως ένας καλλιτέχνης που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σχεδιάζοντας και ζωγραφίζοντας, ενώ ασχολήθηκε με τη γλυπτική αργότερα .
Το να παρακολουθώ έναν καλλιτέχνη να πειραματίζεται με διάφορα μέσα, είναι κάτι που με ενδιαφέρει και με ενθουσιάζει.
Επίσης για μένα αποτελούν έμπνευση ορισμένοι άλλοι γλύπτες οι οποίοι έχουν επηρεαστεί βαθιά από την κλασική γλυπτική:
Οι γλύπτες της Αναγέννησης ο Donatello και ο Michelangelo είναι θεμελιώδη παραδείγματα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Προσφάτως με αφορμή την έκθεση μου στο Μονακό είχα την ευκαιρία να κάνω μια στάση στη Φλωρεντία και να μελετήσω το έργο τους.
Άλλα παραδείγματα των ελληνικών επιρροών είναι ο Rodin, ο Maillol (που επισκέφτηκε την Ελλάδα), και ο Moore.
Συνεπώς οι μέντορες μου είναι πολλοί από τους προαναφερμένους.
“Προσπαθώ να διερευνήσω και να αποτυπώσω την ανεπιτήδευτη ομορφιά που ενυπάρχει τόσο στην ψυχοσύνθεσή όσο και στην εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων.”
Eάν θα έπρεπε να επιλέξω έναν, θα ήταν ο Giacometti, κυριολεκτικά για το όραμα του.
Είναι ένας από τους καλλιτέχνες που μελέτησα διεξοδικά και τα τελευταία χρόνια επισκέφτηκα από τις μεγαλύτερες αναδρομικές του εκθέσεις (Νέα Υόρκη, Μονακό) μέχρι και το νεοσύστατο ίδρυμα του στο Παρίσι.
Πολύ συχνά εργαζόταν με το ζωντανό μοντέλο, που για μένα αποτελεί την πιο ενδιαφέρουσα διεργασία στη δημιουργία της τέχνης.
“Η «Ελληνοπούλα που ατενίζει το μέλλον», αποτελεί το πέμπτο μου κομμάτι από τη σειρά των «Ελληνικών Κεφαλών» και προέκυψε από την επιθυμία μου να εκφραστώ με θετικό τρόπο στη σύγχρονη εποχή.”
Προσωπικά εμπνέομαι από τη διαρκή προσπάθεια του να μεταφέρει αυτό που πραγματικά είδε και αντιλήφθηκε – πράγμα που θεωρούσε αδύνατο να το κάνει, ωστόσο επέμενε.
– Ει. Ν.: Ας πάρουμε τώρα ένα – ένα τα πρόσωπα που φιλοτεχνείτε αυτή την εποχή , με ένα πρόσθετο εντυπωσιακό στοιχείο για μένα : ακολουθείτε την «ισότητα των φύλων» (χαχα) Αλλά το μέλλον το ατενίζετε μέσα από μία Ελληνοπούλα – ειλικρινά με συγκινεί αυτή η προσέγγιση….
– Γ. Π.: Μπορούμε καταρχάς να συμφωνήσουμε ότι τα θηλυκά αποτελούν το ανώτερο είδος; Προσωπικά ενδιαφέρομαι πολύ για τους ανθρώπους – το οποίο δεν σημαίνει ότι τους κατανοώ πάντα.
Προσπαθώ να διερευνήσω και να αποτυπώσω την ανεπιτήδευτη ομορφιά που ενυπάρχει τόσο στην ψυχοσύνθεσή όσο και στην εξωτερική τους εμφάνιση.
Αντίστοιχα γλυπτικά, βρίσκω πολύ φυσικό να δουλεύω με γυναικεία μοντέλα για να δημιουργήσω προτομές και ολόσωμα γλυπτά.
“Εφαλτήριο και κινητήρια δύναμη της δημιουργίας μου στάθηκε η εσωτερική μου ανάγκη να πιστέψω σε μια καλύτερη Ελλάδα, η οποία οφείλει με την πάροδο του χρόνου να αναπτυχθεί θετικά και σε πολλά επίπεδα”.
Ως άνδρας γνωρίζω το φύλο μου, ενώ στο θηλυκό βρίσκω χαρακτηριστικά που διαρκώς με εκπλήσσουν.
Επιπλέον περιστοιχίζομαι στην προσωπική μου ζωή από υπέροχες γυναίκες, από την μητέρα μου, την εντεκάχρονη κόρη μου και τη σύντροφό μου, που έχουν ποζάρει σε πίνακες και σε γλυπτά μου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η «Ελληνοπούλα που ατενίζει το μέλλον», αποτελεί το πέμπτο μου κομμάτι από τη σειρά των «Ελληνικών Κεφαλών» και προέκυψε από την επιθυμία μου να εκφραστώ με θετικό τρόπο στη σύγχρονη εποχή.
Στα μέσα του καλοκαιριού βρισκόμουν στην Αθήνα για να προετοιμάσω την έκθεση μου για την Μύκονο (Ιούλιος ) και το Μονακό (Αύγουστος).
Παρακολουθούσα συγκλονισμένος την ειδησεογραφία, που κάλυπτε την επιδείνωση της επιδημίας του Covid- 19 και τη φρικιαστική πύρινη λαίλαπα που απανθράκωσε τον φυσικό μας πλούτο!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εφαλτήριο και κινητήρια δύναμη της δημιουργίας μου στάθηκε η εσωτερική μου ανάγκη να πιστέψω σε μια καλύτερη Ελλάδα, η οποία οφείλει με την πάροδο του χρόνου να αναπτυχθεί θετικά και σε πολλά επίπεδα.
Ο τρόπος μου για να συνδράμω πέρα της ανθρώπινης προσφοράς, είναι πάντα καλλιτεχνικός και η καλοκαιρινή θλίψη της οποίας υπήρξα θιασώτης, έπρεπε να μεταβολιστεί σε τέχνη, σε ομορφιά, σε περηφάνια και αισιοδοξία για το μέλλον.
Στο έργο μου για τις «Ηρωίδες του 1821» δεν με ενδιαφέρει να μεταφέρω συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της Μαντούς της Λασκαρίνας η της Δόμνας – Με ενδιαφέρει κυρίως να προσεγγίσω το πνεύμα αυτών των απίστευτών γυναικών για να το μεταφέρω στον θεατή.
Έτσι ζήτησα από την κόρη μου να μου ποζάρει (με την όμορφη αλογοουρά της και το φλοράλ μπλουζάκι της). Πρόκειται λοιπόν για μια συναισθηματική εκπροσώπηση, της ελληνοπούλας που απαιτεί ένα καλύτερο αύριο και παράλληλα διεκδικεί ισάξια τη θέση της στη σύγχρονη κοινωνία.
-Ει. Π: Με το τρέχον έργο σας κάνω και μια διαχρονική αναφορά από την Θάλεια, στο 1821 και τέλος στο μέλλον που είναι γυναίκα και είναι Ελληνίδα. Σας ακούω
– Γ. Π.: Για καθεμία από τις πέντε ιστορικές περιόδους επέλεξα μια συγκεκριμένη θεματική, προκειμένου να «ενσωματώσω» όλα αυτά που θα ήθελα να απευθύνω.
Με ενδιέφερε να ισορροπήσω (κατά προσέγγιση) τον αριθμό των αρσενικών (2) και των θηλυκών (3) γλυπτών.
Πως επέλεξα τα συγκεκριμένα θέματα για τις πέντε ιστορικές περιόδους;
Ήταν προϊόν της έρευνας και του διαρκούς πειραματισμού μέχρι να νιώσω μέσα μου ένα καλλιτεχνικό «κλικ».
Για την κλασική περίοδο ενώ διακρίνονται άπειρα παραδείγματα, αισθάνθηκα ότι η προτομή της Θάλειας μου μιλούσε!
“Το να μοιράζομαι ή να συνομιλώ για τη δουλειά μου μέσα από διαφορετικές πολιτιστικές παραμέτρους αισθάνομαι ότι με εξελίσσει καλλιτεχνικά, αλλά και προσωπικά”.
Στο συγκεκριμένο έργο αποτύπωσα γλυπτικά, ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της μητέρας μου (από μια φωτογραφία της στην ώριμη εφηβεία της).
Στο έργο μου για τις «Ηρωίδες του 1821» δεν με ενδιαφέρει να μεταφέρω συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της Μαντούς της Λασκαρίνας η της Δόμνας (που είναι η αγαπημένη μου).
Για το έργο «Η Ελληνοπούλα που ατενίζει το μέλλον », η κόρη μου παρουσιάστηκε με την τέλεια στάση, θετική, δυνατή, έτσι προσελήφθηκε αμέσως για τη δουλειά!
Με ενδιαφέρει κυρίως να προσεγγίσω το πνεύμα αυτών των απίστευτών γυναικών για να το μεταφέρω στον θεατή.
Έτσι για τις «Ηρωίδες του 1821» δούλεψα με ένα μοντέλο της οποίας ο χαρακτήρας αισθάνθηκα ότι μοιραζόταν το πάθος, τον δυναμισμό και τη θηλυκή αξιοσύνη των Ελληνίδων Αγωνιστριών, που πάλεψαν με πείσμα, για να μην απωλέσουν τις αξίες και τα ιδανικά τους.
Αναφορικά με την νεότερη εκπροσώπηση φύλου «Η ελληνοπούλα…», η κόρη μου παρουσιάστηκε με την τέλεια στάση, θετική, δυνατή, έτσι προσελήφθηκε αμέσως για τη δουλειά!
– Ει. Ν.: Δείχνετε να ανοίγετε τα φτερά σας στην Μύκονο, στο Μονακό, στο Λονδίνο, το Ντουμπάι και όπου υπάρχει θερμό φιλότεχνό κοινό, να πάτε αντίθετα στο ρεύμα της εποχής που περιόρισε τα ταξίδια λόγω πανδημίας. Είστε της άποψης ότι η τέχνη πρέπει να ταξιδεύει και ο καλλιτέχνης μαζί;
– Γ. Π.: Το 2020 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά όπου ακυρώθηκαν οι περισσότερες εκθέσεις των καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένων και δύο δικών μου.
Βρίσκω πραγματικά ακατάλληλο να διαμαρτυρηθώ απέναντι στην απρόσμενη παγκόσμια δυστυχία.
Προσωπικά όλες αυτές οι ακυρώσεις μου δημιούργησαν μια εντονότερη επιθυμία να εκθέσω τη δουλεία μου, έτσι για το 2021 θα την παρουσιάσω στους χώρους που προαναφέρατε.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω με την τέχνη μου, παρέα με τους καλύτερους συνταξιδιώτες, εκείνους που δύναται να γοητευτούν από το έργο μου.
Το να μοιράζομαι ή να συνομιλώ για τη δουλειά μου μέσα από διαφορετικές πολιτιστικές παραμέτρους αισθάνομαι ότι με εξελίσσει καλλιτεχνικά, αλλά και προσωπικά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τόσο διαφορετικές προσωπικότητες, από τον χώρο της μόδας, σταρ του κινηματογράφου, συμβούλους τέχνης εκατομμυριούχων συλλεκτών καθώς και «απλούς» ανθρώπους που ενώ ισχυρίζονταν ότι δεν είχαν ιδέα από τέχνη, στο τέλος ανταλλάξαμε τις πιο διορατικές και πολύτιμες αντιλήψεις!
Βρίσκω το κάθε σχόλιο που ακούω πραγματικά πολύτιμο, ενώ τις περισσότερες φορές λέω έκπληκτος στον εαυτό μου, «αυτό είναι κάτι που δεν μου πέρασε από το μυαλό,αλλά έχουν δίκιο.».
“Στα 35 διαγνώσθηκα με σοβαρή ασθένεια – Αυτή η περιπέτεια υγείας ίσως να με «σφυρηλάτησε», να με έκανε πιο ευρηματικό και πιο τολμηρό”.
Δεδομένου ότι η δουλειά μου είναι ανθρωποκεντρική, η συγκεκριμένη ανατροφοδότηση είναι πολύ σημαντική διότι με βοηθά στην εξέλιξη της.
– Ει. Ν.: Το ξέρουμε ότι η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις αλλά στην δική σας περίπτωση έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν τόσα άκρα ώστε φαίνεται να θέλετε να ζήσετε πολλές ζωές σε μία ;
– Γ. Π. : Πράγματι έχω βιώσει διαφορετικά κεφάλαια, κάποια από αυτά ήταν δύσκολα. Το ότι ξεκίνησα τη ζωή μου σαν καλλιτέχνης ενώ στη συνέχεια έκανα μια απρόθυμη «παράκαμψη» στον κόσμο των επιχειρήσεων, για να αγκαλιάσω πλήρως στη συνέχεια τη δημιουργία της τέχνης είναι από μόνο του αρκετά σύνθετο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ανεξαρτήτως της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, στα τριανταπέντε διαγνώσθηκα με μια σοβαρή ασθένεια, της οποίας η διαχείριση χρειάστηκε την απόλυτη δέσμευση μου.
Αυτή η περιπέτεια υγείας ίσως να με «σφυρηλάτησε», να με έκανε πιο ευρηματικό και πιο τολμηρό.
Είναι πολύ σημαντικό να μεταβολίσουμε θετικά την όποια αντιξοότητα της ζωής αντλώντας δύναμη από τους οικείους μας, αλλά κυρίως από τον ίδιο τον εαυτό μας, με οδηγό πάντα τα θέλω μας.
Γενικά αισθάνομαι ευγνώμων γιατί οι κόποι μου ευοδώθηκαν. Πλέον διανύω μια από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου αφιερωμένη στην τέχνη, καθώς μέσα από τον κόσμο της τέχνης ανακάλυψα την μεγάλη αγάπη της ζωής μου.
“Γεννημένος ψυχή και σώματι καλλιτέχνης εργάστηκα πολύ σκληρά ακολούθησα πολλές διαδρομές – Δεν αρνούμαι κανένα μέρος της ζωής μου – Πλέον αισθάνομαι ευλογημένος”
– Ει. Ν.: Αρνείστε το πρώτο μέρος της ζωή σας η νιώθετε πιο γεμάτος με το δεύτερο;
– Γ. Π.: Αν και γεννημένος «ψυχή και σώματι» καλλιτέχνης, αναγκάστηκα απρόθυμα αλλά ενσυνείδητα να ακολουθήσω μια πιο «στερεή» διαδρομή, που θα μπορούσε να μου εξασφαλίσει μελλοντικά μια καλύτερη διαβίωση.
Ήταν πολλές οι φορές που δεν αισθανόμουν «γεμάτος» και έκανα τα πάντα προκειμένου να το παραβλέπω. Εργάστηκα πολύ σκληρά, όμως η επαγγελματική μου καριέρα μου προσέφερε πολλά και κυρίως την ευκαιρία να αφοσιωθώ πλήρως στην ενασχόληση με την τέχνη.
“Τα επόμενα βήματα περιλαμβάνουν τη συμμετοχή μου σε σημαντικά Art Fairs της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, του Μονακό, του Ντουμπάι. Για το 2022 θα προσθέσουμε το Άσπεν και ίσως τη Σαγκάη”.
Δεν θα μπορούσα να απορρίψω ή απλά να αρνηθώ ότι έχει προηγηθεί στη ζωή μου. η αλήθεια, είναι πως πλέον αισθάνομαι ευλογημένος.
Το 2022 ολοκληρώνω τη σειρά των “Ελληνικών κεφαλών” – Θα παρουσιαστεί σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε μη κερδοσκοπικούς πολιτιστικούς χώρους για όλη τη διάρκεια του έτους”.
– Ει. Ν.: Όντας στη μέση του οργασμού δημιουργικότητας σας, είμαι βέβαιη ότι έχετε ήδη έμπνευση για τα επόμενα καλλιτεχνικά σας βήματα – ποια είναι αυτά;
– Γ. Π.: Ναι! Έχω αναλάβει αρκετές υποχρεώσεις έως το 2023 – απαραίτητη η αντζέντα μέχρι τώρα αλλά και στο μέλλον – ώστε να μπορέσουν να οργανωθούν οι χώροι, να γίνουν οι κατάλογοι και το βασικότερο όλων να παραχθεί καλή δουλειά!.
Κατατάσσω τις εκθέσεις μου σε δύο κατηγορίες, την πολιτιστική και την εμπορική.
Η εμπορική νομίζω ότι είναι προφανής, καθώς εκθέτω τη δουλειά μου στα σημαντικά Art Fairs της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, του Μονακό, του Ντουμπάι. Για το 2022 θα προσθέσουμε το Άσπεν και ίσως τη Σαγκάη.
Ας μιλήσουμε και για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις!
” Για το έτος 2023, δουλεύουμε ήδη στο σχεδιασμό μιας μουσειακής περιοδεύουσας έκθεσης υπό την επιμέλεια του καταξιωμένου επιμελητή Paul Laster, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη- Η έκθεση θα περιλαμβάνει έναν «διάλογο» της δουλειάς μου, σε συνάρτηση με το έργο του γνωστού Ελληνοαμερικανού αφηρημένου ζωγράφου Νάσου Δάφνη”
Για το 2022, ολοκληρώνω τη σειρά των «Ελληνικών Κεφαλών», την οποία θα εμπιστευτώ στην κ. Ελευθερία Γκούφα που είναι πολιτιστική manager που χαίρει μεγάλου σεβασμού.
Η συγκεκριμένη θεματική πρόκειται να παρουσιαστεί σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε μη κερδοσκοπικούς πολιτιστικούς χώρους για όλη τη διάρκεια του έτους.
Όπως ανέφερα πριν έχω ξεκινήσει δουλεύω μια νέα «Θάλεια» μεγάλης διάστασης (που μαζί με τη βάση της ανέρχεται στα τρία μέτρα) – με σκοπό να εκτεθεί σε εξωτερικές- pop-up εκδηλώσεις.
Επιπλέον πολιτιστικά για το έτος 2023, δουλεύουμε ήδη στο σχεδιασμό μιας μουσειακής περιοδεύουσας έκθεσης υπό την επιμέλεια του καταξιωμένου επιμελητή Paul Laster, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη.
Η έκθεση θα περιλαμβάνει έναν «διάλογο» της δουλειάς μου, σε συνάρτηση με το έργο του γνωστού Ελληνοαμερικανού αφηρημένου ζωγράφου Νάσου Δάφνη,
Ο Δάφνης γεννήθηκε στις Κροκεές Λακωνίας το 1914, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Νέα Υόρκη και τα έργα βρίσκονται σε μεγάλες ιδιωτικές συλλογές και μουσεία.
” Η ευτυχία για μένα έχει να κάνει με τις καθημερινές μικρές και ενδιαφέρουσες ενασχολήσεις μου, αλλά και με τη διάδραση με τον πλησίον μου μέσω της δουλείας μου”.
Η κα Γκούφα θα είναι η υπεύθυνη προγράμματος, που θα ξεκινήσει από τις ΗΠΑ και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στην Ελλάδα.
– Ει. Ν. : Ο πόνος της απώλειας των αγαπημένων προσώπων σας μειώνεται ;
– Γ. Π. : Ναι, ο πόνος μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Προσωπικά προσπαθώ να ενεργώ κατάλληλα προκειμένου να είμαι ευτυχής.
Επίσης αισθάνομαι ότι εκείνοι που απεβίωσαν θα ήταν ευτυχισμένοι για εμένα, ίσως ακόμα και να τους εξέπληττε ευχάριστα η πρόοδος μου, ίσως πάλι να θαύμαζαν το θάρρος μου να διενεργώ ριζικές αλλαγές στη ζωή μου.
Αυτές είναι κάποιες από τις σκέψεις που με χαροποιούν.
– Ει. Ν.: Διαβάζοντας την συνέντευξη σας αποκόμισα την εντύπωση ενός ανθρώπου που είναι ευτυχισμένος – πόσο σπάνιο & πόσο ευχάριστο συνάμα – τι είναι ευτυχία για σας τελικά κύριε Πετρίδη ;
– Γ. Π.: Ναι αυτό είναι αλήθεια, είμαι χαρούμενος και ικανοποιημένος.
Χρειάστηκε πολλή δουλειά για να φτάσω στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα, και πολλή καλή τύχη.
Όλοι γνωρίζουμε καλούς ανθρώπους που δούλεψαν σκληρά αλλά δεν κατάφεραν να αποκτήσουν αυτό που θα τους άξιζε.
Εφόσον η τύχη είναι πάντα απαραίτητη, είναι πολύ σημαντικό να παραμένουμε ταπεινοί και να μην to ξεχνάμε.
Πως θα μπορούσα να ορίσω την ευτυχία;
Για μένα έχει να κάνει με τις καθημερινές μικρές και ενδιαφέρουσες ενασχολήσεις μου, αλλά και με τη διάδραση με τον πλησίον μου μέσω της δουλείας μου.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που μου αρέσει να συναναστρέφομαι τους ανθρώπους στις εκθέσεις μου. Γενικά πιστεύω ότι πρέπει να διαθέτουμε αισιοδοξία, υπομονή αλλά και πείσμα για τις αναποδιές που προκύπτουν στη ζωή. Για άλλη μια φορά κάνω μνεία στην αναφορά σας για τον Οδυσσέα!
Ποιός είναι ο Γιώργος Πετρίδης
Ο Γιώργος Πετρίδης, ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη και την Αθήνα. Δημιουργεί γλυπτά, τα οποία διαπραγματεύονται διαχρονικά θέματα της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής μέσω μιας σύγχρονης ματιάς. Γεννήθηκε το 1964 στην Αθήνα, και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη και την Αθήνα. Ήταν μόλις πέντε ετών, όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Metropolitan Museum of Art και το Museum of Modern Art στη Νέα Υόρκη. Με την επιστροφή του στην Αθήνα, σε ηλικία 10 ετών, μια θεία του ξεναγός του μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις της για τον Παρθενώνα, τους θησαυρούς του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και άλλων αρχαιολογικών χώρων. Γενικότερα, στο σπίτι οι τέχνες διαδραμάτιζαν ένα σημαντικό ρόλο.
Έμαθε να δημιουργεί τέχνη παρακολουθώντας μαθήματα σχεδίου, ζωγραφικής και γλυπτικής, σε άτακτα χρονικά διαστήματα για πάνω από είκοσι χρόνια. Σπούδασε στο New York Studio School, τη σχολή που ουσιαστικά ανέδειξε τους σημερινούς κορυφαίους καλλιτέχνες, όπως είναι ο Christopher Wool και η Cecily Brown. Έχει σπουδάσει επίσης στο Παρίσι, στην Academie de la Grande Chaumiere, όπου φοίτησαν πολλοί γνωστοί γλύπτες, μεταξύ των οποίων ο Bourgeois, ο Calder, ο Giacometti, ο Noguchi, ο Olitski και ο Richier.
Οι προηγούμενες σπουδές του ήταν πάνω στην Κλασική Ελληνική Φιλοσοφία στο Harvard University (1985), ενώ στη συνέχεια επακολούθησαν δυο μεταπτυχιακά στα Οικονομικά από το Stanford University (1993). Μετά τις σπουδές του στα Οικονομικά, διέγραψε μια επιτυχημένη καριέρα στη Wall Street της Νέας Υόρκης. Κατόπιν πέρασε σταδιακά στην πλήρη ενασχόληση με την τέχνη, με αποτέλεσμα να είναι σήμερα ένας επιτυχημένος επαγγελματίας καλλιτέχνης που εκθέτει στη Νέα Υόρκη, την Αθήνα και τη Μύκονο. Πιο συγκεκριμένα συμμετείχε σε σειρά εκθέσεων στη Νέα Υόρκη, ενώ στην Ελλάδα, το έργο του παρουσιάστηκε σε γκαλερί της Αθήνας και προσφάτως στη Δημοτική Πινακοθήκη της Μυκόνου (ΚΔΕΠΠΑΜ), του Μονακό ,του Ντουμπάϊ
