Αποκλ: Συγκλονιστική η διεθνής σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, η μητέρα, η φίλη, η γυναίκα ξετυλίγει στο Made in Greecenews τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής της

Όταν πρόκειται να συναντήσεις τη Σόνια Θεοδωρίδου όσο «έμπειρη» και να είσαι στις συνεντεύξεις δεν μπορεί παρά να έχεις λίγο «τρακ». Η διάσημη σοπράνο έχει «κατακτήσει» με τη φωνή της ένα τεράστιο και πολύ απαιτητικό κοινό στα μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου. Ούσα λάτρης αυτού του είδους μουσικής, ανυπομονούσα να βρεθώ μαζί της.

Όταν αυτό έγινε, με έκανε να την θαυμάσω ακόμα πιο πολύ. Γιατί η Σόνια Θεοδωρίδου δεν είναι μόνο μια σοπράνο με συγκλονιστική φωνή. Είναι ένας «συνδυασμός» πολλών υπέροχων πραγμάτων. Σε κερδίζει με τη φινέτσα και την αριστοκρατικότητα της που συνδυάζονται με μια αφοπλιστική απλότητα και με μια σπάνια ευγένεια. Με καλοδέχθηκε στο υπέροχο σπίτι της στο Κολωνάκι την παραμονή των γενεθλίων της και ενώ είχε να μαγειρέψει τα υπέροχα πιάτα της για τον κόσμο που περίμενε την επομένη, και με έκανε πολύ γρήγορα να νιώθω ότι γνωριζόμαστε χρόνια.

Στην συνέντευξη που θα διαβάσετε, με  τη Σόνια Θεοδωρίδου διανύουμε παρέα το δρόμο μιας μεγάλης καριέρας και μιας μεγάλης ζωής. Στεκόμαστε στις πιο σημαντικές στιγμές αυτής της καριέρας και αυτής της ζωής και ανακαλύπτω πίσω από μια μεγάλη σοπράνο έναν σπουδαίο και βαθιά φιλοσοφημένο άνθρωπο, που δεν φοβάται να αποκαλύψει σημαντικά πράγματα για τον εαυτό και τη ζωή του και να μιλήσει ακόμα και για τις στιγμές που τον «λύγισαν». Η σοπράνο, η μητέρα, η φίλη, η γυναίκα Σόνια Θεοδωρίδου ξετυλίγει τη ζωή και την καριέρα της από το «Α» ως το «Ω» με απόλυτη ειλικρίνεια.

Μιλάει για τα παιδικά της χρόνια και τα τραγούδια που άσκησαν επιρροή επάνω της, για τη Μαρία Κάλλας , το Μάνο Χατζιδάκι, τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα, τις σπουδές και την καριέρα της στο εξωτερικό, τα μελλοντικά της σχέδια. Μας λέει επίσης πως μπορεί ο άνθρωπος να γίνει πραγματικά ευτυχισμένος , αντλώντας δύναμη από μέσα του και εστιάζοντας στα σημαντικά, για το γάμο της , για τη σχέση της με το γιο της και τις δυσκολίες που πέρασε για να τον μεγαλώσει επίσης μας λέει τι σχέση έχει με τα γενέθλια, τον καθρέπτη και τα social media. Μιλάμε ακόμη για το νέο της “Παιδί” το Πολιτιστικό Κέντρο “Καλλιστώ” το οποίο δημιούργησε με πολύ αγάπη και είναι ένας χώρος  στον οποίο γίνονται πολλές δράσεις.

Συνέντευξη στην Ειρήνη Πιτσόλη

 

Ας πάμε λίγο πίσω… Πότε τραγουδήσατε για πρώτη φορά;

Πρώτη φορά… Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδούσα. Από πάρα πολύ μικρή.  Από τριών- τεσσάρων ετών τραγουδούσα. Θυμάμαι ότι στο νηπιαγωγείο χόρευα , μιμούμουν την Βουγιουκλάκη και τέτοια. Τα θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά όλα αυτά.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας μουσικές μνήμες;

Θυμάμαι τις καντάδες που τραγουδούσε ο μπαμπάς μου, ο οποίος είχε πάρα πολύ ωραία φωνή. Επίσης θυμάμαι  όλα αυτά τα ποντιακά γλέντια που γινόντουσαν τότε με λύρες και χορεύαμε. Επειδή κατά το ήμισυ η καταγωγή μου είναι από τον Πόντο. Πολλά γλέντια κάναμε τότε. Ο κόσμος γλεντούσε και ήταν τόσο όμορφα. Μαζεύονταν όλοι μαζί στα σπίτια.  Κι εγώ το έχω ακόμα. Γι’ αυτό μου αρέσει ακόμα να καλώ κόσμο στο σπίτι. Να μαζευόμαστε όπως αύριο που θα γιορτάσω τα γενέθλια μου και θα έρθει πολύς κόσμος.

Σε ποια ηλικία αποφασίσατε ότι θα ασχοληθείτε επαγγελματικά με το τραγούδι;

Έλεγα από πολύ μικρή ότι εγώ θα γίνω ηθοποιός ή τραγουδίστρια ή χορεύτρια. Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια και πήγα στο γυμνάσιο και μετά στο λύκειο, ήξερα μέσα μου ότι εγώ θα ασχοληθώ με τη μουσική. Δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο. Στη Βέροια έμαθα ακορντεόν που ήταν το πρώτο μου όργανο και πιάνο. Γινόταν όμως κάτι παράξενο: Όταν τραγουδούσα μικρή , όλοι με προσέχανε. Όταν τραγουδούσα όλοι σταματούσαν για να με προσέξουν. Αυτό που αποσπούσα την προσοχή όλων και με αγαπούσαν όλοι νομίζω ότι έδρασε καταλυτικά επάνω μου στο να θέλω να καλλιεργήσω αυτό το πράγμα.

Υπήρχαν στην παιδική σας ηλικία κάποιοι τραγουδιστές της όπερας ή όχι που τους θαυμάζατε και τους είχαμε ας πούμε ως «πρότυπα»;

Εκεί που μεγάλωσα εγώ δεν είχαμε τέτοιες δυνατότητες εκείνη την εποχή. Ένα ραδιοφωνάκι είχαμε και από αυτό ακούγαμε μουσική. Από αυτό άκουσα για πρώτη φορά τη Μαρία Κάλλας εντελώς τυχαία. Ως «πρότυπα» λοιπόν μπορεί να είχα τη Μαρία Φαραντούρη γιατί ο μπαμπάς μου άκουγε Μίκη Θεοδωράκη και μου άρεσε η φωνή της και επίσης την Μαρία Ροντρίγεζ γιατί ο μπαμπάς μου είχε μια κασέτα. Επίσης άκουγα Νάνα Μούσχουρη, αλλά και Μητσιά που άκουγε η μαμά μου.

Αυτή λοιπόν η πολυμορφία και η ποικιλία των ακουσμάτων ίσως συνετέλεσε στο να αποκτήσετε μια πιο βαθιά σχέση και πιο «ολοκληρωμένη συνείδηση» για τη μουσική

Ναι έτσι νομίζω πως είναι. Εδώ θα ήθελα να συμπληρώσω το εξής: Μέναμε σε μια τριώροφη πολυκατοικία.  Στο ισόγειο αυτής της πολυκατοικίας υπήρχε ένα μάλλον «κακόφημο» μπαρ που έρχονταν οι αγρότες για να διασκεδάσουν. Από εκεί άκουγα από Σωτηρία Μπέλλου μέχρι βαριά ρεμπέτικα. Ακούσματα που δεν είχαν σχέση με αυτά που ακούγαμε στο σπίτι αλλά και αυτά χαράχτηκαν στο μυαλό μου.

Η Μαρία Κάλλας θεωρείτε ότι είναι αξεπέραστη;

Ναι. Μία ιδιοφυής μουσικός. Μια μοναδική Ελληνίδα που έγραψε τη δική της μοναδική και ανεπανάληπτη νομίζω, ιστορία. Εγώ όταν ήμουν μικρή όταν σπούδαζα και μάθαινα τους ρόλους τους άκουγα όλους από τη Μαρία Κάλλας. Γιατί την Μαρία Κάλλας ακόμα κι όταν δεν τη βλέπεις ξέρεις τι λέει. Κι αν δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα επίσης ξέρεις τι λέει. Η Μαρία Κάλλας η μουσικός είναι αξεπέραστη. Μέχρι τώρα δεν την έχει ξεπεράσει καμία. Ξέρετε γιατί; Γιατί ενσαρκώνει το στοιχείο της ελληνικής τραγωδίας. Ήταν γνήσια τραγωδός. Γινόταν ένα με το τραγούδι. Είχε μια μοναδικότητα: Συνδύαζε την ιδιοφυή μουσικότητα με την βαθιά ειλικρίνεια στο τραγούδι.

Τα πρώτα σας επαγγελματικά βήματα;

Τα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα τα έκανα στην Ελλάδα. Συνεργάστηκα με το Μάνο Χατζιδάκι. Μετά δούλεψα με τον Γιάννη Σπανό και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Μέχρι και με τον Άστορ Πιατζόλα έφτασε η χάρη μου να συνεργαστεί στην Κρήτη που είχαμε πάει με το Χατζιδάκι και τον Πιοβάνι. Τραγουδούσα στη χορωδία του τρίτου προγράμματος και έκανα διάφορα άλλα πράγματα τότε κυρίως για να επιβιώσω οικονομικά. Μπήκα έτσι σε έναν κόσμο που ήξερα όμως ότι δεν είναι ο δικός μου κόσμος αυτός. Γιατί εγώ δεν ήμουν άνθρωπος της νύχτας. Δεν μου άρεσαν τα ξενύχτια στις μπουάτ και στα κέντρα.

Δεν σκεφτήκατε να ακολουθήσετε στην Ελλάδα μια καριέρα σοπράνο στη λυρική επί παραδείγματι;

Όχι γιατί δεν με ήθελαν σε αυτό το χώρο έτσι κι αλλιώς…..

Μιλήστε μας για την γνωριμία και την επαφή σας με τον Μάνο Χατζιδάκι.

Τον Μάνο Χατζιδάκι τον γνώρισα στο τρίτο πρόγραμμα και τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τον είδα όπως όλοι που τον γνωρίσαμε. Με μάγευε η παρουσία του. Είχε μια αρχοντιά. Μια σοβαρότητα. Ήταν στις πρόβες του συνεπής. Όταν έκανε πρόβα ήταν όλα μαγικά. Γιατί ήταν ο ίδιος μάγος από πολλές απόψεις όχι μόνο της μουσικής. Ήταν καυστικός , ήταν φιλοσοφημένος. Χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να μας δείξει τίποτα από όλα αυτά. Εμείς απλά καθόμασταν και «ρουφούσαμε» τη μαγεία που εξέπεμπε.

Τα πρώτα επαγγελματικά βήματα στο εξωτερικό ήταν δύσκολα;

Όχι. Εκεί ήταν πιο εύκολα τα πράγματα για μένα. Το μόνο που θα μπορούσε κανείς να πει «δύσκολο» ήταν τα χρόνια που σπούδαζα που έπρεπε να κάνω κι άλλες δουλειές. Να πηγαίνω από την Κολωνία στο Λονδίνο κάθε Σαββατοκύριακο, ένα μακρύ ταξίδι . Τότε όμως τίποτα δεν μου φαινόταν δύσκολο. Τίποτα απολύτως. Γιατί είχα τόση θέληση να τα καταφέρω που δεν με πτοούσε τίποτα. Ύστερα όταν έχεις μάθει στα δύσκολα τίποτα δεν σου φαίνεται δύσκολο. Εξάλλου σαν χαρακτήρας ήμουν τέτοια που έλεγα «Δύσκολο; Πάνω του» . Τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει. Το λάτρευα αυτό το πράγμα. Εγώ πήγαινα από τις 7 το πρωί και περίμενα να ανοίξει η πόρτα της ακαδημίας ( Ανωτάτη Μουσική Ακαδημία της Κολονίας)  να ορμήξω μέσα . Ο θυρωρός με πείραζε: «α, ήρθες, ήρθες ε;» μου έλεγε. Όταν δεν με έβλεπαν νόμιζαν ότι κάτι έπαθα.

Πότε ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες;

Με το που τελείωσα την ακαδημία , για την ακρίβεια στο τελευταίο έτος της ακαδημίας, υπήρχε εκεί ένα κρατικό πρακτορείο που άκουγε τελειόφοιτους και με έστειλε σε μια μικρή κωμόπολη και με ρώτησαν αν μπορούσα να τραγουδήσω μια όπερα του  Gluck την Ιφιγένεια εν Ταύροις. Εγώ είπα βεβαίως την ξέρω , ως Ελληνίδα μάλιστα. Με άκουσαν με πήραν και αυτή ήταν η πρώτη μου μεγάλη επιτυχία. Από εκεί και πέρα άνοιξα τα φτερά μου.

Ανοίξατε τα φτερά σας για να κάνετε μια τεράστια καριέρα στα μεγαλύτερα θέατρα και στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου. Ποιες ήταν οι πιο σημαντικές στιγμές αυτής της καριέρας;

Δεν υπάρχει κάτι που έκανα το οποίο να μη το θεωρώ σημαντικό. Γιατί όπου υπάρχουν άνθρωποι και τραγουδάς γι’ αυτούς είναι σημαντικό. Εγώ όταν γύρισα εδώ και τραγούδησα στη Βέροια στην πατρίδα μου , για τους ανθρώπους εκεί το θεώρησα από τις πιο σημαντικές μου στιγμές. Ας το θέσουμε αλλιώς. Υπήρξαν κάποιες στιγμές που ήταν τόσο συγκλονιστικές που ξεχώρισαν από τις άλλες. Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που σε ακούνε από κάτω και χτυπά η καρδιά τους για σένα, χτυπάει και η δική σου καρδιά γι’ αυτούς. Είτε τραγουδήσω στον Ασπρόπυργο, είτε στη μεγαλύτερη σκηνή του κόσμου, αυτοί που κάθονται κάτω είναι άνθρωποι και έρχονται για μένα και εγώ τραγουδάω γι’ αυτούς.

Έχετε ερμηνεύσει μοναδικά, άπειρα τραγούδια και μάλιστα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Αυτό ίσως οφείλεται στην ευρεία μουσική παιδεία και τα πολλά ερεθίσματα που λέγαμε πριν. Θεωρείτε λοιπόν ότι η μουσική δεν έχει σύνορα και ταμπέλες;

Όχι σε καμία περίπτωση. Η μουσική είναι «ψυχή» και η ψυχή δεν έχει σύνορα.

Καλά τραγούδια υπάρχουν σε όλα τα είδη;

Βέβαια. Εγώ είμαι τραγουδίστρια της όπερας οκ. Αλλά όταν έρχομαι σπίτι μου τι τραγουδάω; Τραγουδάω Χαρούλα Αλεξίου, ε δεν θα πεις μία Χαρούλα; Δεν θα πεις έναν Παντελίδη;

Έχετε τραγουδήσει και επί σκηνής Παντελίδη. Δεν είχα σκοπό να σας ρωτήσω γι’ αυτό γιατί έχετε ήδη μιλήσει σχετικά αλλά βλέπω μια λάμψη στο πρόσωπο σας τώρα .

Τραγούδησα το συγκεκριμένο τραγούδι για τους εξής λόγους: Όταν άκουσα το στίχο «Μα για φαντάσου διπλό κρεβάτι που ‘χει μόνο τη μεριά σου», με άγγιξε πάρα πολύ γιατί είμαι πάρα πολύ ερωτευμένη με τον άντρα μου και δεν έχουμε κοιμηθεί ποτέ χωριστά. Και με άγγιξε ο «πόνος» που έβγαζε αυτός ο στίχος καθώς δεν μπορώ ούτε να το διανοηθώ αυτό.

Δεύτερον ο Παντελής Παντελίδης ήταν ένα νέο και ταλαντούχο παιδί που έφυγε τόσο άδικα. Ήξερα ότι αυτό το τραγούδι δεν θα το πω όπως ο Παντελίδης αλλά θα το πω με τέτοιο τρόπο, που θα το αναδείξω όπως το ένιωθα εγώ.

Σας άγγιξε το τραγούδι, λοιπόν. Δεν φοβηθήκατε ότι στα μάτια κάποιων θα «τσαλακωθεί» η κλασσική σας εικόνα;

Όχι. Γιατί δεν με ενδιαφέρει πάνω σε αυτό η γνώμη των άλλων. Γιατί όταν κλείνει η πόρτα του καθενός μας, ο άλλος δεν ξέρει τι τραβάμε εμείς μέσα στα σπίτια μας. Γιατί να με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων για την «εικόνα»; Έπειτα γιατί να φοβηθώ τα «σχόλια»; Δεν βγήκα γυμνή στη σκηνή. Τραγούδι βγήκα να πω.

Αυτό που λέτε δείχνει ότι είστε άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την ουσία κι όχι για το «θεαθήναι»

Ακριβώς έτσι. Κι αφού αυτό το τραγούδι με άγγιξε τόσο βαθιά είπα «πες το» και ήξερα ότι θα το πω πάρα πολύ καλά.

 

Ετοιμάζεστε να γιορτάσετε τα γενέθλια σας αύριο. Θα ήθελα να μου πείτε τι σημαίνουν τα γενέθλια για εσάς.

Για μένα τα γενέθλια είναι μια πάρα πολύ σημαντική και χαρούμενη επέτειος και γι’ αυτό τα γιορτάζω. Είναι η υπενθύμιση του πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε εδώ. Είναι μια μεγάλη γιορτή. Στις ονομαστικές εορτές δεν δίνω τόσο μεγάλη σημασία. Αλλά τα γενέθλια είναι η ύπαρξη σου επί της γης. Βέβαια, εδώ και τρία χρόνια, τέταρτος φέτος, τα γιορτάζω με κάποια θλίψη γιατί με την αδερφή μου που χάθηκε ήμασταν δίδυμες και θα ήθελα να ήταν εδώ να τα γιορτάζουμε μαζί . Όμως τα γενέθλια είναι το δώρο που σου χάρισαν οι γονείς σου στη ζωή αυτή. Και πρέπει να το χαίρεσαι.

Η ζωή σας έχει φέρει αντιμέτωπη με πολύ σκληρές δοκιμασίες. Μία από αυτές ήταν αυτή που μόλις αναφέραμε: Η απώλεια της αδερφής σας. Μία άλλη ήταν η απώλεια των γονιών σας που συμπτωματικά έτυχε και τις δύο φορές την ώρα που το μάθατε να πρέπει να βγείτε να τραγουδήσετε.  Θα ήθελα ως άνθρωπος που έχει περάσει τόσα κι έχει επιδείξει τεράστια δύναμη να μας πείτε πως μπορεί ένας άνθρωπος όσο δύσκολα κι αν είναι τα «μονοπάτια» που τον φέρνει η ζωή να ανταπεξέλθει και να προχωρήσει.

Ο πόνος του ανθρώπου, είναι ένας πόνος που δυστυχώς ή ευτυχώς μπορεί να τον αντέξει. Είναι φτιαγμένος έτσι ο άνθρωπος ώστε να έχει τη δύναμη μέσα του. Αλλιώς δεν θα είχαμε πόνο. Για τον θάνατο θα μιλήσω έτσι όπως τον βίωσα. Από τη στιγμή που φεύγει κάποιος, είτε είσαι εκεί είτε δεν είσαι δεν έχει καμία σημασία. Όσο ζούνε πρέπει να τους τιμάμε τους ανθρώπους. Με αυτή την έννοια για μένα δεν είχε σημασία που δεν ήμουν εκεί όταν πέθαναν οι γονείς μου. Σημασία έχει ότι τους τίμησα όσο ζούσαν. Το δεύτερο που θέλω να πω σχετικά με την ερώτηση σας, είναι ότι σε όλα τα πράγματα πρέπει να κάνουμε κουράγιο. Στο μόνο που δεν μπορώ να δώσω απάντηση που το έζησα όταν ήταν η αδερφή μου στο ΚΑΤ είναι στον πόνο της μάνας όταν χάνει το παιδί της. Αυτό είναι κάτι τόσο απαίσιο και φριχτό που ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω.

Μιλήστε μας για το «Καλλιστώ» το εργαστήρι που έχετε φτιάξει στου Ζωγράφου

Στου ζωγράφου έχω φτιάξει ένα πολιτιστικό κέντρο αλλιώτικο από τα άλλα. Εκεί διδάσκουμε μουσική προπαιδεία για τα παιδιά αλλά και γιόγκα για τα παιδιά. Έχουμε ένα βρεφικό εργαστήρι για μικρά παιδιά που μαθαίνουν μουσική από 18 μηνών μέχρι 36 μηνών. Στο «Καλλιστώ» γίνονται μικρά θαύματα. Είναι το «καμάρι» μου. Κάνουμε μουσική, κάνουμε face yoga κάνουμε ρεφλεξιολογία όλα αυτά.

Πως γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσετε αυτό το χώρο;

Ήμουν καλλιτεχνική διευθύντρια στο Δημοτικό Ωδείο Ζωγράφου όταν γύρισα από το εξωτερικό αλλά παραιτήθηκα. Δεν τα βρήκαμε με τη δημοτική αρχή. Ήθελα να κάνω το όραμα μου που ήταν να μυήσω τον απλό κόσμο στη μεγάλη τέχνη πραγματικότητα. Αξίζει στον κόσμο να το κάνω αυτό . Αλλά ήθελα να το κάνω με ολιστικό τρόπο. Δηλαδή πως: Να κάνει ο κόσμος τη yoga του, να τραγουδάει στη χορωδία. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη δική μου προσωπική φιλοσοφία για τη ζωή. Γιατί και το τραγούδι δόνηση είναι. Η yoga εξασκεί το σώμα . Τα παιδάκια ήθελα να μάθουν μουσική θεωρία, μουσική προπαιδεία. Να μάθουν να χαίρονται μέσα από τη μουσική. Στην αρχαία Ελλάδα η μουσική ήταν το πρώτο και πιο σημαντικό μάθημα που έπαιρνε κάποιος. Αυτό ήθελα να το αναβιώσω με τον δικό μου τρόπο. Έτσι βρήκα έναν υπέροχο χώρο, στην οδό Μπικσίνη 37 δημιούργησα αυτό το κέντρο και δόξα τω Θεώ πάει πολύ καλά. Εκεί κάνουμε τις πρόβες μας, έρχεται η ορχήστρα, έχουμε τις χορωδίες μας . Τα πάντα.

Πολιτιστικό κέντρο Καλλιστώ

 

Μιλήστε μας για την παράσταση «Ύμνοι Αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων» που θα παρουσιάσετε στον «Παρνασσό» τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Θα ερμηνεύσω το έργο του Σταύρου Κουγιουμτζή «Ύμνοι Αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων» το οποίο θα παρουσιαστεί τη Μεγάλη Δευτέρα, στο «φιλολογικό κέντρο Παρνασσός». Είναι ένα έργο θρησκευτικό που είναι συγκλονιστικό. Δεν το έχει τραγουδήσει ποτέ γυναίκα. Είχε να παιχτεί στην Αθήνα 21 χρόνια . Θα τραγουδήσουν οι χορωδίες Cantabile και Cantabile Junior, η Δημοτική Χορωδία Νέας Σμύρνης η Χορωδία της ΕΥΔΑΠ, υπό την διεύθυνση του άντρα μου του Θεόδωρου Ορφανίδη . Θα είναι ένα υπέροχο κονσέρτο που νομίζω ότι δεν πρέπει να το χάσει κανείς.

Μιλήστε μας για το «Cats» στο οποίο θα εμφανιστείτε

Έχω ήδη αρχίσει τις πρόβες για το μιούζικαλ «Cats», το οποίο θα ανέβει στις 25 Απριλίου. Το περιμένω πως και πως γιατί ο ρόλος είναι συγκλονιστικός και μου ταιριάζει πάρα πολύ.

Υποδύομαι την πρωταγωνίστρια την Grizabella που είναι μια σταρ λίγο μεγαλύτερης ηλικίας που τραγουδάει το υπέροχο «Memories» το περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία.

Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Με πλησίασε ο παραγωγός ο κύριος Ισαάκ και μου είπε ότι τόσο αυτός όσο κι ο σκηνοθέτης ο κύριος Μαλισόβας  σκέφτονται ότι θα είναι ο ιδανικός ρόλος για μένα και αμέσως είπα «Ναι, θα ήθελα να το κάνω». Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα. Θα εμφανιστώ για πρώτη φορά σε ένα μιούζικαλ.

Εν μέσω τόσων σχεδίων και τόσης δουλειάς προλαβαίνετε να ονειρευτείτε; Και τι όνειρα έχετε για το μέλλον;

Ναι. Ονειρεύομαι πάντα. Ονειρεύομαι έναν άνθρωπο που θα ζει πιο ευτυχισμένα. Που θα ζει καλύτερα. Που θα είναι πιο ευτυχισμένος με αυτά που έχει. Πριν από λίγες μέρες ήμουν στην Ινδία. Εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα. Κι όμως λάμπουν από ευτυχία και έχουν πάντα ένα παράξενο χαμόγελο στο πρόσωπο τους. Νομίζω ότι ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος. Αρκεί να έχει τα απαραίτητα και να ξυπνάει το πρωί και να λέει «Δόξα τω Θεώ» . Και αυτό σας το λέει κάποια που δεν τα είχε ποτέ εύκολα στη ζωή της και που πάλεψε πάρα πολύ για να γίνει κάτι. Δεν μιλάω «εκ του ασφαλούς». Ως και τουαλέτες έχω καθαρίσει στη ζωή μου για να επιβιώσω. Ξέρω τι είναι φτώχεια. Ξέρω τι είναι να μην έχεις να φας. Το έχω ζήσει. Όταν πήγα στο Λονδίνο για να σπουδάσω έμενα σε ένα ξενοδοχείο για άστεγους. Η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι στην υγεία του και στις σχέσεις του. Στη φιλία. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μπορώ να σηκώσω το τηλέφωνο στις τρεις το πρωί και να μου απαντήσουν πέντε άνθρωποι να μου πουν «Τι θέλεις; Ερχόμαστε». Εκεί πρέπει να επενδύσει ο άνθρωπος. Βλέπω σήμερα παρέες ανθρώπων όπου κάθονται όλοι μαζί και γράφουν σιωπηλά στα κινητά είτε ο ένας στον άλλο είτε σε άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι τραγικό. Είναι το άκρον άωτον της μοναξιάς που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Κι εμείς έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα με ήλιο. Αυτό μας σώζει. Για φανταστείτε στην βόρεια Ευρώπη που δεν υπάρχει ούτε αυτό και υπάρχει μόνο αυτή η εμμονή με τα κινητά . Φρίκη. Αυτοκτονία.

Σήμερα τα Social Media έχουν αποκτήσει μια τεράστια δυναμική. Στις περισσότερες περιπτώσεις των ανθρώπων έχουν φτάσει να είναι η «πρώτη τους φροντίδα το πρωί και η τελευταία το βράδυ». Όλο αυτό εκτός του ότι μας ρουφάει χρόνο από την ζωή μας που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε πιο δημιουργικά δημιουργεί και μια «fake» πραγματικότητα; Έναν «γυάλινο κόσμο»;

Ακριβώς όπως το είπατε είναι. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Σηκώνονται οι άνθρωποι το πρωί και το πρώτο που κάνουν είναι να μπουν στο Facebook, στο Instagram κτλ. Είναι λυπηρό. Εγώ λέω στους μαθητές μου: «Με τη σέλφι δεν θα κάνετε ποτέ καριέρα. Πρέπει να διαβάσετε, να μελετήσετε, να κάνετε ένα ημερήσιο πρόγραμμα». Η τεχνολογία είναι πολύ καλή. Μας βοηθάει σε αρκετά πράγματα. Αρκεί να τη χρησιμοποιούμε σαν εργαλείο κι όχι να γινόμαστε σκλάβοι της. Ύστερα είναι κάτι άλλο. Εγώ δεν θέλω τα προσωπικά μου να βγαίνουν στη φόρα. Πρέπει να φροντίζουμε να διαφυλάττουμε την προσωπική μας ζωή γιατί είναι πάρα πολύ όμορφη. Και είναι η δική μας ζωή.  Βλέπω ανθρώπους να χάνουν έναν δικό τους άνθρωπο και να δημοσιεύουν ακόμα και φωτογραφίες από την κηδεία κτλ. Είναι αδιανόητο. Έτσι χάνεται κάθε «κυμπαροσύνη». Χάνεται μια παλιά αστική κουλτούρα. Βλέπω φαγητά , βλέπω από κάτω φωτογραφίες από τη Συρία. Από κάτω μπρατσαράδες στα γυμναστήρια. Χάνεται το πραγματικό νόημα των πραγμάτων και των καταστάσεων. Δεν μπορεί να επεξεργαστεί ο άνθρωπος τόσα πράγματα μαζεμένα.

Ας μιλήσουμε λίγο για αυτά τα όμορφα χρόνια με το σύζυγο σας. Όταν μιλάτε για εκείνον και το γάμο σας λάμπετε.

Από τότε που είμαι με τον Θοδωρή, κι η πιο βαρετή στιγμή γίνεται μαγική. Μοιάζουμε πάρα πολύ με τον άντρα μου. Ταιριάζουμε πάρα πολύ. Όχι  επειδή κάνουμε κι οι δύο μουσική. Είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν. Είναι η ψυχοσύνθεση του που ταιριάζει με τη δική μου. Είναι ένας άνθρωπος υπομονετικός, με χιούμορ, με καλή καρδιά, έντιμος, πιστός, αγαπάει πάρα πολύ το γιο μου και στέκεται βράχος δίπλα μου. Είναι εννέα υπέροχα χρόνια.

Από τις συνεργασίες σας φαίνεται ότι είστε πάντα προσεχτική στην επιλογή συνεργατών. Πιστεύετε ότι για να πετύχει ένα αποτέλεσμα είναι σημαντικό να υπάρχει «χημεία» σε μια ομάδα;

Για να πετύχει ένα πράγμα πρέπει όλοι να φλέγονται για το ίδιο πράγμα. Θέλω να δουλεύω πάντα με άριστος ανθρώπους γιατί όταν δουλεύεις με καλούς – ή και καλύτερους από εσένα- γίνεσαι και εσύ καλύτερους. Δεν θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που δεν αγαπάνε τη δουλειά τους, την βλέπουν σαν «αγγαρεία» και λένε «πότε θα περάσει η ώρα να φύγω».

Δεν το δέχομαι αυτό. Δεύτερον πρέπει κι οι συνεργάτες μου να αγαπάνε εμένα. Να πιστεύουν σε αυτό που θέλω να κάνω και να το υπερασπίζονται με πάθος. Μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει σωστά μία δουλειά.

Παρότι έχετε κάνει μια σπουδαία καριέρα είπατε «να δουλεύω με ανθρώπους  ακόμα και καλύτερους από μένα», αυτό δείχνει όχι μόνο σεμνότητα αλλά και τη «σοφία» που έχετε να μην θεωρείτε ότι «τα έχετε μάθει όλα. Τα έχετε καταφέρει όλα».

Αλίμονο στον άνθρωπο που θα πιστέψει ότι τα έχει μάθει ή καταφέρει όλα. Είναι αποτυχημένος. Στερεί τον εαυτό του από οποιαδήποτε πιθανότητα να γίνει ακόμα καλύτερος.

Στην αρχαία Ελλάδα, η «αυτογνωσία», ήταν ολόκληρη φιλοσοφία. Σήμερα τι σημασία έχει αυτή η λέξη για εμάς;

Σήμερα έχει εξαφανιστεί η λέξη από το ελληνικό λεξιλόγιο. Κανείς δεν θέλει να γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του ή θέλει να τον γνωρίσει στο μέτρο που «αντέχει». Στο μέτρο του «Τι καλός που είμαι, τι τέλειος που είμαι , τι ωραία που τα κάνω όλα». Κι αν έχεις την ατυχία να περιστοιχίζεσαι και από αυλοκόλακες που σου λένε : «Μπράβο είσαι αστέρι, είσαι τέλειος», πάει το έχασες το παιχνίδι.

Ο καθρέπτης είναι ένα ύπουλο πράγμα; Με την έννοια ότι μας δείχνει αυτό που θέλουμε να δούμε ή αυτό που νομίζουμε ότι είναι έτσι;

Εγώ τον καθρέπτη μου τον χρησιμοποιώ με μεγάλη ειλικρίνεια γιατί δεν φοβάμαι να κοιτάξω. Πρέπει να κινούμαστε με αγάπη και μεγάλη ειλικρίνεια στη ζωή μας.

Ήταν δύσκολο να μεγαλώνετε ένα παιδί και παράλληλα να εργάζεστε γι’ αυτή την καριέρα;

Ναι, ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Αυτό είναι δύσκολο για κάθε γυναίκα που εργάζεται πόσο μάλλον για μια γυναίκα που πρέπει να ταξιδεύει να τρέχει από εδώ κι από εκεί έχοντας πάντα το παιδί μαζί της.

 Θεωρώ πολύ μεγάλη τύχη για ένα παιδί να έχει μια μητέρα σαν εσάς που είχε τόσα πολλά να του δώσει και σε επίπεδο παιδείας μουσικής και γενικότερης και σε επίπεδο ανθρώπου

Είναι ένα δίκοπο μαχαίρι αυτό. Γιατί τα παιδιά θέλουν σταθερότητα, θέλουν τη μάνα τους στο σπίτι , θέλουν τον κήπο τους, να τρέχουν να παίζουν. Η ζωή του παιδιού μου δεν ήταν εύκολη ζωή. Έπρεπε να είναι με μεγάλους, έπρεπε να ταξιδεύει , να αποχωρίζεται τους φίλους του για να με ακολουθεί. Χώρισα πάρα πολύ νωρίς από τον τότε άντρα μου, τον μπαμπά του τον έβλεπε μια φορά στον ένα μήνα, μια φορά στις δύο εβδομάδες. Όμως φρόντισα πάρα πολύ το παιδί μου. Φρόντιζα όταν τελείωνα με τη σκηνή να είμαι η Σόνια στο σπίτι, η μάνα του παιδιού κι όχι η σταρ. Από την άλλη δεν τον άφησα ποτέ. Μέχρι που πήγε σχολείο μαζί μου παντού. Και ας ήταν δύσκολο και βασανιστικό μερικές φορές.

Υπήρξαν στιγμές στη ζωή σας που φοβηθήκατε;

Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που λύγισα. Δεν φοβήθηκα αλλά λύγισα. Έλιωσα. Πάντα όμως γινόταν και ξανασηκωνόμουνα.

Η μουσική μπορεί να γίνει όπλο για να αποκτήσουμε μια τεράστια εσωτερική δύναμη;

Η μουσική γενικότερα βοηθά όλους τους ανθρώπους. Αλλά για μένα η μουσική είναι η ζωή μου όλη. Η ύπαρξη μου. Ο αέρας που αναπνέω. Αυτή η ίδια η μουσική μου έδινε το κουράγιο να συνεχίσω ότι κι αν μου συνέβαινε.