Αναστάσιος Στρίκος: Ένας Έλληνας μουσικός που τιμάει παντού τη χώρα του

Τον άκουσα και τον είδα να παίζει πιάνο σε ένα μίνι κονσέρτο στο Ίδρυμα Θεοχαράκη. “Βγάζει φωτιά” ο μαέστρος, σκέφτηκα…

Όσοι είχαν την τύχη να τον απολαύσουν στο Ίδρυμα Θεοχαράκη ήδη θα έχουν συγκρατήσει το στυλ του και το εξαιρετικό του ταλέντο. Ο Αναστάσιος Στρίκος ζει στη Βιέννη & δημιουργεί σε όλη την Ευρώπη. Γνήσιος Έλληνας της διασποράς πιά δεν μαγεύει μόνο παίζοντας για το διεθνές κοινό Χατζιδάκι, αλλά ακόμη και Αττίκ.

Ως Πρόεδρος της Ελληνο-Αυστριακής Ένωσης ο ταλαντούχος & αεικίνητος Αναστάσιος με το Rhodos Projekt βραβεύει νέους της Αυστρίας που διαπρέπουν στα Αρχαία Ελληνικά. Απολαύστε την συνέντευξη μας.

Τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξης , την οποία έδωσε στο Eirinika.gr
…Ναι, το γερμανοτραφής σαν όρος δεν μου αρέσει, με τρομάζει λίγο…
…Στη Βιέννη υπάρχει μια μόνιμη φροντίδα της ποιότητας που υπάρχει, η οποία βασίζεται στην παράδοση
…Στη Βιέννη είναι τόσο πολύ υψηλό το επίπεδο και είναι τόσες πολλές οι προσλαμβάνουσες
…Οι Αυστριακοί συγκινούνται οταν παίζω Χατζιδάκι, Χαιρόπουλο, Αττίκ
…Ο μεν πατέρας μου ήταν από την Πελοπόννησο, η δε μητέρα μου όμως γεννήθηκε στο Κάιρο, από Αιγυπτιώτες γονείς, δευτέρας γενεάς, οι παππούδες της είχαν μεταναστεύσει εκεί από τα Δωδεκάνησα,
…Η σύζυγος μου είναι Ουκρανή. Παίζει μαντολίνο
…Δύο μουσικοί σε ένα σπίτι. Νομίζω πως είναι καλά. Γιατί ο καθένας καταλαβαίνει την ανάγκη του άλλου να μελετήσει. Είμαστε ο ένας για τον άλλον συνεχής πηγή συμβουλής και έμπνευσης
…Πρώτο δίπολο Ανατολή-Δύση και ένα δεύτερο που είναι Αστική Παράδοση και Λαϊκή Παράδοση. Είμαι εξοικειωμένος
…στην Παναυστριακή Ολυμπιάδα Αρχαίων Ελληνικών διακρίνεται κάθε χρόνο από κάθε κρατίδιο της Αυστρίας, ένας Ολυμπιονίκης.
…Αυτό που προσπαθώ να κάνω πάντα είναι να ξυπνήσω τη χαμένη αθωότητα. Δηλαδή να θυμίσω στους ανθρώπους αυτό που έχουν ξεχάσει.
…Ι Maestri : Με την ορχήστρα αυτή έχουμε αγαστή συνεργασία, έχουμε πάει στην Πάτμο, στους Δελφούς, στο Λουτράκι, στο Πήλιο

Ειρήνη Νικολοπούλου: Λοιπόν, κύριε Στρίκο είχα τη χαρά να σας γνωρίσω στην Αθήνα, στην Ελλάδα, αλλά τελικά διαπίστωσα ότι είστε σε μια άλλη πατρίδα. Στην Αυστρία. Έχει γίνει η δεύτερη πατρίδα σας;

Αναστάσιος Στρίκος: Η Βιέννη, βέβαια, ναι βεβαίως, μπορώ να το πω.

ΕΝ: Γιατί αυτό και όσα χρόνια είστε εκεί;

ΑΣ: Είμαι ήδη 13 χρόνια στη Βιέννη και ήμουν και άλλα 7 νωρίτερα στη Γερμανία όπου σπούδασα.

ΕΝ: Είστε θα λέγαμε πλέον ένας Γερμανοτραφής, ο οποίος επέλεξε την Αυστρία, για δεύτερη πατρίδα του. Τι είναι αυτό που σας κρατάει;

ΑΣ: Ναι, το γερμανοτραφής σαν όρος δεν μου αρέσει, με τρομάζει λίγο…

ΕΝ: Ναι (γέλια)

ΑΣ: Η Βιέννη αποτελεί οπωσδήποτε έναν πόλο έλξης για τους μουσικούς. Ανέκαθεν ήταν έτσι αυτό. Όχι μόνο γιατί προσφέρει ευκαιρίες αλλά κυρίως προσφέρει έμπνευση, κατά κάποιον τρόπο. Δηλαδή είναι ένα περιβάλλον στο οποίο ο μουσικός νιώθει στον βιότοπό του. Ειδικά ο μουσικός της κλασσικής. Αλλά εκτός αυτού προσφέρει πάρα πολλά ερεθίσματα.

ΕΝ: Εσάς προσωπικά, πότε είπατε ότι εδώ είναι που θα μείνω, εδώ εμπνέομαι και εδώ βρίσκω όπως λέτε τον βιότοπό μου; Πότε έγινε αυτό το «κλικ»;

ΑΣ: Ήδη η πρώτη μου εξόρμηση προς το εξωτερικό είχε σαν προορισμό την Βιέννη. Θέλησα να σπουδάσω στη Βιέννη, αλλά αντί αυτού γνώρισα εδώ τον καθηγητή μου Hermann Dechant ο οποίος ήταν μεν Βιεννέζος αλλά δίδασκε στη Γερμανία. Και έτσι με πήρε, ας πούμε, μαζί του στο Βύρτσμπουργκ όπου σπούδασα και μόλις τελείωσα τις σπουδές μου επέστρεψα στη Βιέννη.

ΕΝ: Πώς νιώθει ένας μουσικός σαν και σας στη Βιέννη και γι’ αυτό και μπορεί και εμπνέεται;

ΑΣ: Να σας πω τι γίνεται. Είναι νομίζω μια μόνιμη φροντίδα της ποιότητας που υπάρχει, η οποία βασίζεται στην παράδοση και γίνεται με έναν τρόπο λίγο αυτονόητο, κατά κάποιον τρόπο. Δηλαδή, γενικά ο μουσικός, όπως και ο κάθε καλλιτέχνης, όπως και οι αθλητές, και όπως όλοι, προσπαθούν να διατηρούνται σε ένα υψηλό επίπεδο. Αλλά ειδικά στην περίπτωση του μουσικού είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν τα σωστά ερεθίσματα και από το περιβάλλον. Γιατί αλλιώς είναι πολύ εύκολο να πέσει κανείς σε μια ρουτίνα, να συνηθίσει και να αμβλυνθεί το αισθητήριό του. Όσον αφορά την εκφραστικότητα, όσον αφορά το στυλ κυρίως, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η μουσική.

Αυτό λοιπόν η Βιέννη δεν το επιτρέπει, γιατί είναι τόσο πολύ υψηλό το επίπεδο εδώ και τόσες πολλές οι προσλαμβάνουσες που προσφέρονται, που για να σταθεί κανείς και να δημιουργήσει είτε διδάσκει, είτε συνοδεύει τραγουδιστές, είτε κάνει μουσική με άλλους μουσικούς είναι υποχρεωμένος να οξύνεται αντί να αμβλύνεται η μουσικότητά του. Σε αντίθεση με έναν άλλον χώρο ίσως, όπου κανείς αν θα ήταν καλός μουσικός θα μπορούσε να επαναπαυτεί και να πει «καλός είμαι». Και βέβαια το κοινό έχει επίσης υψηλό κριτήριο, όλοι έχουν τις απαιτήσεις εκείνες που σε κρατάνε σε εγρήγορση. Είναι μια θετική εγρήγορση, νομίζω, που επιβάλλεται όμως με έναν φυσικό τρόπο.

ΕΝ: Ένας Έλληνας τώρα, ένας Έλληνας μουσικός στη Βιέννη… Ακούγοντάς σας, βλέποντάς σας, είδα το ταμπεραμέντο σας, το Ελληνικό, το Μεσογειακό. Πώς εκφράζεστε λοιπόν;

ΑΣ: Νομίζω πως το μοτίβο που κρύβεται πίσω από την ερώτησή σας, ή μάλλον που υφέρπει, είναι η πόλωση ανατολής και δύσης. Λοιπόν, αυτήν την έχω ήδη από την καταγωγή μου διότι ο μεν πατέρας μου ήταν από την Πελοπόννησο, η δε μητέρα μου όμως γεννήθηκε στο Κάιρο, από Αιγυπτιώτες γονείς. Ακόμα και οι γονείς της είχαν γεννηθεί στην Αίγυπτο και οι παππούδες της ήταν που είχαν μεταναστεύσει εκεί από τα Δωδεκάνησα. Έτσι λοιπόν ήδη από τους γονείς μου υπάρχει μια διπολικότητα στη παράδοση… από την άποψη ότι ο πατέρας μου ήταν φορέας μιας πιο παραδοσιακής, μιας πιο λαϊκής, δημοτικής παράδοσης από την Πελοπόννησο, ενώ η μητέρα μου μιας πιο αστικής ελληνικής παράδοσης, της παροικίας, η οποία με τη σιερά της έφερε βεβαίως πολύ έντονα και τις ευρωπαϊκές επιρροές. Γιατί στην Αίγυπτο δεν ζούσαν τότε μόνο Έλληνες, αλλά και Βέλγοι, Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί, πάρα πολλοί Ευρωπαίοι. Και ήταν η Αλεξάνδρεια και το Κάιρο πόλοι αστικού πολιτισμού.

Έτσι λοιπόν, έχουμε ένα πρώτο δίπολο που είναι Ανατολή- Δύση και ένα δεύτερο δίπολο που είναι η Αστική Παράδοση και η Λαϊκή Παράδοση. Εγώ λοιπόν, ανέκαθεν ήμουν, πώς να πω, εξοικειωμένος με όλα αυτά. Δηλαδή δεν είμαι ο άνθρωπος ο οποίος έχει μεγαλώσει μόνο με Μότσαρτ και δεν ξέρει τίποτα από νησιώτικη μουσική ή παραδοσιακή μουσική. Ούτε πάλι ο άνθρωπος ο οποίος έχει μεγαλώσει αμιγώς με ανατολίτικα ακούσματα και δεν είχε καμία σχέση με την Ευρώπη. Έτσι λοιπόν νομίζω πως ήδη αυτό είναι και το κλειδί στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Ότι ο Έλληνας στέκεται πάνω σε ένα σταυροδρόμι και γενικώς ακούει πολλά και διάφορα και τα αφομοιώνει με τον δικό του τρόπο.

ΕΝ: Η ωραιότερη στιγμή μέχρι τώρα, που συγκινηθήκατε και εσείς, φαντάζομαι γιατί συγκινήσατε και το κοινό σας και το εισπράξατε αυτό, που ήταν και πότε; Πώς μπορείτε να μου το μεταφέρετε;

ΑΣ: Ήταν πιο πολύ νομίζω στις συναυλίες με Ελληνική μουσική στο εξωτερικό.

ΕΝ: Μάλιστα. Δηλαδή; Τι μουσική; Για πείτε μου ένα παράδειγμα. Χατζιδάκι;

ΑΣ: Τραγούδια του Χατζιδάκι ως επί το πλείστον αλλά και άλλα πολλά. Έχω ένα ανσάμπλ το οποίο κλείνει φέτος τα δέκα χρόνια ύπαρξής του, το Ensemble Retro Vienna , του οποίου η πρώτη συναυλία ήταν με τραγούδια των Γιαννίδη, Χαιρόπουλου και Αττίκ. Τα οποία, να πάλι, μπορεί να είναι μεν Ελληνικά, αλλά στην ουσία είναι δυτική μουσική. Είναι ταγκό, φοξ-τροτ, είναι τέτοια πράγματα. Έτσι λοιπόν με τι έχουμε να κάνουμε; Με ένα ιδίωμα το οποίο είναι σπίτι του στην Ευρώπη, στη Βιέννη, αλλά και με συγκεκριμένα παράγωγά του που είναι γραμμένα στην Ελλάδα και στην Ελληνική γλώσσα.

ΕΝ: Και πού πήγατε με αυτή τη μουσική;

ΑΣ: Την παρουσιάσαμε στο Radiokulturhaus που είναι η αίθουσα συναυλιών της αυστριακής ραδιοφωνίας. Ήταν στα πλαίσια του φεστιβάλ Ελληνικό Φθινόπωρο στη Βιέννη, του 2005, το οποίο επανελήφθη το 2006 και είχε γίνει με πρωτοβουλία της Ελληνικής πρεσβείας, του τότε πρέσβη του κυρίου Θόδωρου Σωτηρόπουλου.

ΕΝ: Να υποθέσω πως ήταν και αυστριακοί που ήρθαν να σας δουν.

ΑΣ: Ως επί το πλείστον. Δεν ήταν μόνο Έλληνες. Κάναμε μεγάλη προσπάθεια να εντάξουμε το αυστριακό κοινό στο πνεύμα των επιμέρους τραγουδιών, να μυήσουμε τους Αυστριακούς στο κομμάτι που θα έχαναν λόγω της γλώσσας. Έτσι λοιπόν υπήρχε μια κονφερατρίς η οποία διάνθιζε τα τραγούδια με ομιλία και τα εξηγούσε όλα αυτά. Αλλά ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικό, κυρίως γιατί βλέπει κανείς ξεκάθαρα ότι έχουμε πολύ περισσότερα κοινά απ’ ότι νομίζουμε.

Καμιά φορά είναι το μυαλό μας που τραβάει διαχωριστικές γραμμές ενώ στην ουσία η μουσική αγγίζει όλους τους ανθρώπους. Τα θέματα είναι και αυτά τα ίδια. Δηλαδή όλα τα τραγούδια θα μιλήσουν λίγο πολύ για τον έρωτα, για τον θάνατο, για τα προβλήματα που απασχολούν όλον τον κόσμο. Όταν, κάθε φορά που προσπαθεί κανείς, που επενδύει στον κοινό παρονομαστή, που πιστεύει ότι αυτά τα τραγούδια θα αγγίξουν και αυτούς που δεν τα ξέρουν ή θα θυμίσουν πράγματα σε κάποιους που νομίζουν πως τα έχουν ξεχάσει, νομίζω ότι εκεί κρύβεται η συγκίνηση.

Η συγκίνηση υπάρχει, αυτό που επιδιώκω εγώ πάρα πολύ, και το κάνω ας πούμε πολύ συνειδητά και στις συναυλίες μου, και ειδικώς αυτές που προσπαθούν να έχουν κάποιο concept πάντα, κάποια ιδέα από πίσω. Δεν κάνω ποτέ συναυλίες που έχουν απλώς κάποιο συνονθύλευμα από κομμάτια χωρίς λόγο ύπαρξης. Αυτό που προσπαθώ να κάνω πάντα είναι να ξυπνήσω τη χαμένη αθωότητα. Να θυμίσω στους ανθρώπους αυτό που έχουν ξεχάσει. Έχω και άλλο ένα περιστατικό να αναφέρω…

Πάλι με το ίδιο σύνολο, κάναμε στη Βιέννη, νομίζω δύο χρόνια αργότερα, μια συναυλία που λεγόταν τα Ελληνικά Πάθη.

ΕΝ: Όπου εκεί μιλάμε για Πάσχα ή..;

ΑΣ: Ναι, ήταν ένα concept για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Επτά έργα, συγχρόνων Ελλήνων συνθετών σε αντιστοιχία ένα προς ένα με τις ημέρες της μεγάλης Εβδομάδας. Θεματική αντιστοιχία. Ήταν το τροπάριο της Κασσιανής του Καζάσογλου, ήταν τα Επτά Λόγια του Ιησού επάνω στον Σταυρό του Τσαλαχούρη, και άλλα πέντε έργα. Σε αυτή λοιπόν τη συναυλία παρευρέθησαν και πολλοί Έλληνες, μεταξύ των οποίων τότε και η μητέρα μου, η οποία μου είπε ότι “είναι σαν να κάνω Πάσχα για πρώτη φορά…”

Κι άλλο ένα περιστατικό πολύ πρόσφατο. Η μητέρα μου είχε έναν αδερφό, ο οποίος μόλις ήρθαν από την Αίγυπτο το 65 σκοτώθηκε σε ένα δυστύχημα, στα καράβια. Της είχα υποσχεθεί ένα αφιέρωμα σ΄ αυτόν, στον θείο μου τον Σταμάτη, το οποίο και έγινε στις 6 Δεκεμβρίου φέτος, του Αγίου Νικολάου, 50 χρόνια ακριβώς μετά τον θάνατό του. Το έκανα με τους φίλους μου. Μαζεύτηκαν όσοι φίλοι μου ήθελαν να συμμετάσχουν, να τραγουδήσουν, εξαιρετικοί τραγουδιστές όλοι, και παρουσιάσαμε τραγούδια και κείμενα πάνω σε αυτό το θέμα. Τον χαμό του νέου ανθρώπου στη θάλασσα.

ΕΝ: Πάρα πολύ Ελληνικό γιατί έχουμε τόσους πολλούς ναυτικούς και την εποχή που μου λέτε ήταν ακόμα περισσότεροι οι Έλληνες ναυτικοί.

ΑΣ: Ακριβώς. Μπήκε τότε συμπτωματικά και παρακολούθησε τη συναυλία ένας άγνωστος και όταν τελείωσε ήρθε και δεν μπορούσε να μου μιλήσει από την συγκίνηση. Όταν τα κατάφερε να αρθρώσει μου είπε: «ξέρεις έχασα τον γιο μου με τον ίδιο τρόπο πριν από δέκα χρόνια, σε ηλικία 35 ετών και πραγματικά σήμερα μπόρεσα και τον έκλαψα όπως έπρεπε. Απόψε με λυτρώσατε με τη μουσική, σας ευχαριστώ χίλιες φορές.»

Η πρόσληψη της μουσική πάσχει σήμερα εξαιτίας της ψευδαίσθησης πως την έχουμε μονίμως στο τσεπάκι μας, λόγω των ηχογραφήσεων κυρίως. Και επειδή παντού, όπου και να πάμε υπάρχει πάντοτε μια μουσική που παίζει στο υπόβαθρο. Είναι ανάγκη να θυμηθούμε πώς ήταν τότε που η μουσική ακουγόταν μόνο εν τη γενέσει, όταν υπήρχε ζωντανός μουσικός. Τότε που ήταν ανεκτίμητη. Όταν δεν την έχουμε παίρνει την αξία και την ισχύ που της αναλογεί, σαν το νερό στην έρημο.

ΕΝ: Συγγνώμη αν δεν κατάλαβα κάτι, η σύζυγός σας είναι Ελληνίδα;

ΑΣ: Η σύζυγός μου είναι Ουκρανή. Μουσικός και εκείνη βεβαίως. Παίζει μαντολίνο.

ΕΝ: Πώς είναι να ζει ένας μουσικός, Έλληνας, με τη δική σας διπλή καταγωγή με μια μουσικό από την Ουκρανία, να ζείτε στην Αυστρία; Δηλαδή έχουμε πάρα πολλές διαφορετικές κουλτούρες μαζί. Πώς είναι να είναι δύο μουσικοί σε ένα σπίτι;

ΑΣ: Δύο μουσικοί σε ένα σπίτι, νομίζω πως είναι πολύ καλά. Γιατί ο καθένας καταλαβαίνει την ανάγκη του άλλου να μελετήσει και ο καθένας καταλαβαίνει την ανάγκη του άλλου να σιωπήσει και να στοχαστεί. Παίζουμε και μουσική μαζί βεβαίως, και όχι μόνο οι δυο μας αλλά και με άλλους. Είμαστε ο ένας για τον άλλον συνεχής πηγή συμβουλής και έμπνευσης. Δηλαδή ο ένας ανακαλύπτει πράγματα για τον άλλον. Παίζουμε άλλωστε διαφορετικά όργανα και δεν υπάρχει ούτε ανταγωνισμός. Αν ήμασταν δύο πιανίστες ή δύο μαέστροι ή δύο τραγουδιστές θα ήταν ίσως λίγο διαφορετικά τα πράγματα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα, ταιριάζουμε πάρα πολύ καλά.

ΕΝ: Eχετε κάποια projects για το 2016 γιατί ξεκινάμε την χρονιά με εσάς. Άρα θέλω να έχουν και μελωδία οι ευχές!

ΑΣ: Ναι. Το 2016 ξεκινάει πολύ ωραία στις 16 Ιανουαρίου με μια συναυλία στο Λονδίνο στην Εκκλησία St. John’s Smith Square, με την ορχήστρα I Maestri, με ισπανική μουσική, έργα των Λαλώ, Ραβέλ και Ντε Φάλια, την οποία θα τη μοιραστούμε 3 μαέστροι και με την οποία θα γιορτάσουμε τα 15 χρόνια ύπαρξης της ορχήστρας αυτής. Με την ορχήστρα μας ενώνει μεγάλη αγάπη και αγαστή συνεργασία. Έχουμε πάει μαζί στην Πάτμο, στους Δελφούς, στο Λουτράκι, έχω πάει πολλές φορές ο ίδιος στο Λονδίνο, και έχουν έρθει και στο Χόρτο του Πηλίου, στο οποίο γίνονται κάθε χρόνο τα σεμινάρια που έκανε ο Γιώργος Χατζηνίκος.

Ο Γιώργος Χατζηνίκος έφυγε δυστυχώς φέτος, όταν ήμουν στην Αθήνα στις 29 Νοεμβρίου, σε ηλικία 93 ετών και ήταν για όλους εμάς ένας μεγάλος δάσκαλος. Ο ίδιος έζησε επίσης στην Αγγλία, δίδαξε στο Μάντσεστερ και όσο γνωστός ήταν στην Ελλάδα, ίσως και περισσότερο, ήταν και στην Αγγλία ιδιαίτερα ως δάσκαλος στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Και με μεγάλη μου έκπληξη τα παιδιά από την ορχήστρα τον ήξεραν από εκεί, από την Αγγλία, και έτσι όταν τους μίλησα για το Χόρτο έσπευσαν να έρθουν. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία για όλους κι αν όλα πάνε καλά και συνεχιστεί η προσπάθεια που γίνεται στο Χόρτο και μετά την αποχώρηση του Γιώργου Χατζηνίκου, αυτή η ορχήστρα θα έρχεται στο Πήλιο κάθε χρόνο και θα με συνδράμει στο σεμινάριο διεύθυνσης ορχήστρας που κάνω εκεί.

ΕΝ: Κάνατε στο Πήλιο σεμινάριο διεύθυνσης ορχήστρας;

ΑΣ: Ναι, και είναι ίσως από τα ωραιότερα πράγματα που κάνω κι από τα πιο εποικοδομητικά για μένα αφού εκεί διδάσκομαι κι εγώ από τους μαθητές μου.

ΕΝ: Άλλα σχέδια;

ΑΣ: Τα Πάθη, για τα οποία σας μίλησα προηγουμένως, υπάρχουν κάποιες σκέψεις να επαναληφθούν φέτος σε πολύ σημαντικό πλαίσιο αλλά δεν θα πω περισσότερα πράγματα. Αυτά και άλλα πολλά είναι στο πρόγραμμα του 16.

ΕΝ: Πολύ ωραία. Και η κοινότητα; Πώς είναι οι Έλληνες που είναι στην Αυστρία και αν έχουν αυξηθεί λόγο κρίσης τώρα;

ΑΣ: Οι Έλληνες που είναι στην Αυστρία έχουν όντως αυξηθεί λόγω κρίσης. Κατά παράδοση υπήρχαν ανέκαθεν πολλοί Έλληνες φοιτητές στην Αυστρία. Υπάρχουν πολλοί Ελληνικοί σύλλογοι στη Βιέννη καθώς και μια ομοσπονδία Ελληνικών συλλόγων η οποία συσπειρώνει τους περισσότερους από αυτούς τους συλλόγους. Κάποιοι έχουν χαρακτήρα τοπικό, όπως ας πούμε οι σύλλογοι των Μακεδόνων ή των Ποντίων. Υπάρχει επίσης ο σύλλογος των Φοιτητών και Ακαδημαϊκών και κάποιοι διμερείς σύλλογοι, όπου συμμετέχουν Έλληνες και Αυστριακοί. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο δικός μας σύλλογος, στην Βιέννη, που ονομάζεται Αυστροελληνική Ένωση και του οποίου τυγχάνω πρόεδρος αυτή την περίοδο.

Μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητές μας είναι το λεγόμενο Rhodos Projekt: Στην Αυστρία διδάσκονται σε πολλά γυμνάσια τα Αρχαία Ελληνικά. Και εκτός αυτού διοργανώνεται κάθε χρόνο και Παναυστριακή Ολυμπιάδα Αρχαίων Ελληνικών στην οποία διακρίνεται ένας Ολυμπιονίκης από κάθε κρατίδιο της Αυστρίας.

Το Rhodos Projekt έχει ως σκοπό την καλλιέργεια των διμερών σχέσεων Αυστριακών και Ελλήνων. Αυτό ήταν ένα όραμα της Μαρίας Μαυρομιχάλη, που ίδρυσε τον Σύλλογο πριν μερικά χρόνια. Ήθελε πάρα πολύ να δώσει την ευκαιρία σε αυτά τα παιδιά, που μαθαίνουν αρχαία Ελληνικά αλλά δεν έχουν απαραιτήτως πάει στην Ελλάδα, να περάσουν μια εβδομάδα στη σύγχρονη Ελλάδα. Και μια που έχουμε πολύ καλές σχέσεις με την Ρόδο, έχουμε καταφέρει επί έκτη συνεχή χρονιά φέτος, να στείλουμε αυτά τα 8-10 παιδιά, μαζί με έναν καθηγητή τους, μια εβδομάδα στη Ρόδο. Εκεί τα υποδέχεται το μέλος μας Μαρίτσα Μαντικού, μια παλαίμαχη ροδίτισσα ξεναγός. Τα έξοδά τους είναι πληρωμένα και το πρόγραμμα περιλαμβάνει ξεναγήσεις, επαφές με τοπικούς φορείς, πολιτιστικές ανταλλαγές και μαθήματα ελληνικών.

ΕΝ: Πόσοι βραβεύονται κάθε χρόνο;

ΑΣ: 7 ή 8. Δεν συμμετέχουν όλα τα κρατίδια της Αυστρίας αλλά συμμετέχει το Νότιο Τιρόλο και διακρίνεται και ένας Ολυμπιονίκης για ολόκληρη την Αυστρία.

ΕΝ: Άρα συνεχίζετε αυτό το Project και φέτος, το 2016;

ΑΣ: Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια κάθε χρόνο, αλλά έχει πάει τόσο καλά όλες αυτές τις χρονιές που έχουμε χρέος να το συνεχίσουμε.

Θα ήθελα να αναφερθεί εδώ η βοήθεια της Εκκλησίας. Έχουμε στη Βιέννη έναν νέο μητροπολίτη, τον κ. Αρσένιο, με καταγωγή από την Κρήτη που ήταν στη Γαλλία πρωτύτερα. Είναι ένας άνθρωπος ενωτικός που μας στηρίζει πολύ και μας έχει ενθαρρύνει.

Μάλιστα τώρα στις 4 Ιανουαρίου έχουμε συγκέντρωση όλων των έως τώρα συμμετεχόντων σ’ αυτό το πρόγραμμα, που ανέρχονται πλέον στα 50 άτομα. Με αυτούς λοιπόν έχουμε καθιερώσει να βρισκόμαστε στις αρχές του χρόνου κάθε φορά και φέτος θα είμαστε φιλοξενούμενοι στη Μητρόπολη. Οι νέοι θα ξεναγηθούν στη Μητρόπολη, θα πληροφορηθούν για την πορεία του Ελληνισμού στην Βιέννη και θα κόψουμε και μια πίττα. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Πρεσβεία, η οποία κάνει και αυτή ότι μπορεί. Την ίδρυση του Ensemble Retro την οφείλω σε μια πρωτοβουλία της πρεσβείας.

ΕΝ: Και μία ευχή σας;

ΑΣ: Εύχομαι να ανακτήσουν την αξία τους οι Αξίες.

Who is who

 Ο Αναστάσιος Στρίκος γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάιο του 1972. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη μουσική σε νεαρή ηλικία μαθαίνοντας ακκορντεόν με το Γιώργο Καβρουδάκη στο Δημοτικό Ωδείο Αχαρνών (1984-88) για να συνεχίσει με πιάνο και θεωρητικά πρώτα με τον Μάνο Σκαρβέλη στο Πρότυπο Πειραματικό Ωδείο (1988-94), αργότερα με την Σοφία Γιακουμίδου και τον Γιάννη Τουφεξή (1994-96) στο Ελληνικό Ωδείο και τέλος με τον Διονύση Μαλλούχο στο Αττικό Ωδείο (1996-98). Ταυτόχρονα σπούδασε θεατρολογία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ελλάδα ως εξής:

• Πτυχίο Αρμονίας με άριστα παμψηφεί: Ελληνικό Ωδείο 1996
• Πτυχίο Θεατρολογίας με άριστα: Πανεπιστήμιο Αθηνών 1998
• Δίπλωμα Πιάνου με άριστα παμψηφεί: Αττικό Ωδείο 1998

Παράλληλα με τον βασικό αυτό κορμό σπουδών παρακολούθησε ποικίλα σεμινάρια και σειρές μαθημάτων με αντικείμενο τη μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο (Ωδείο Φίλιππος Νάκας με τους Γ. Μπουντουβή και Δ. Παπαδημητρίου 1994-1996), τα παιδαγωγικά και την ερμηνεία του πιάνου (Oxana Yablonskaya, Nikolai Petrov), την συνοδεία του Lied, τη μουσική δωματίου, τη μουσική της Ινδίας και άλλα.

Εκτός απο τη μητρική του ελληνική, κατέχει έξι ακόμη γλώσσες: αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά καθώς και στοιχειώδη ισπανικά και ρωσικά και έχει κατα καιρούς καταπιαστεί με τη μετάφραση στα ελληνικά θεατρικών έργων καθώς και έργων θεωρητικών για τη μουσική. Διεύθυνση ορχήστρας μελέτησε αρχικά στην Αθήνα υπό την καθοδήγηση του Μίλτου Λογιάδη. Το 1997 έγινε δεκτός στην Μουσική Ακαδημία του Βύρτσμπουργκ της Γερμανίας (Hochschule für Musik Würzburg) στις τάξεις των καθηγητών Prof. Dr. Hermann Dechant και Prof. Peter Falk: διεύθυνση ορχήστρας και σχολή όπερας αντίστοιχα απ’ όπου και αποφοίτησε το καλοκαίρι του 2001 (Diplomdirigent) με άριστα και προαγωγή στο μεταπτυχιακό τμήμα, το οποίο και ολοκλήρωσε τον Μάιο του 2003 με το ανώτατο δίπλωμα (Konzertdiplom). Παράλληλα με τις μεταπτυχιακές του σπουδές συμμετείχε σε διεθνή σεμινάρια διεύθυνσης ορχήστρας και παρακολούθησε ιδιαίτερα μαθήματα με τον Carlo Maria Giulini στο Μιλάνο.

Το 1998 απέσπασε μετά από διαγωνισμό την αποκλειστική υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών για σπουδές διεύθυνσης ορχήστρας στο εξωτερικό και το 2002 την ετήσια υποτροφία του Ιδρύματος Ρίχαρντ Βάγκνερ που του προσέφερε την ευκαιρία να παρακολουθήσει το Φεστιβάλ του Μπαϋρώυτ. Στο χρονικό διάστημα των σπουδών του εκεί, του δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιαστεί ως μαέστρος ή πιανίστας σε πολλούς συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης. Στα πλαίσια των εμφανίσεων αυτών έχει διευθύνει μουσικά σύνολα όπως την Συμφωνική Ορχήστρα της Ακαδημίας του Würzburg, την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Würzburg, την Συμφωνική Ορχήστρα της Νυρεμβέργης καθώς και την ορχήστρα δωματίου Aura Amorosa που δημιούργησε ο ίδιος.

Το 2001 και προτού ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Ακαδημία, ξεκίνησε ήδη να εργάζεται στο Θέατρο Όπερας Mainfranken Theater Würzburg ως μουσικός εκγυμναστής και διευθυντής ορχήστρας.

Το 2002 ξεκίνησε να εργάζεται ως Kapellmeister στην Παιδική Χορωδία της Βιέννης που του εμπιστεύθηκε τη διεύθυνση της χορωδίας “Kinderchor Augarten” και το φθινόπωρο του 2003 συμμετείχε ως πιανίστας στην περιοδεία της παιδικής χορωδίας της Βιέννης (Wiener Sängerknaben) που του έδωσε την ευκαιρία να παρουσιαστεί σε όλες τις μεγάλες αίθουσες της Κίνας, της Κορέας και του Μακάο. Συνδυάζοντας την καλλιτεχνική με την επιστημονική δραστηριότητα, ετοιμάζει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα το μουσικό θέατρο του πρωτοποριακού Έλληνα συνθέτη Ανέστη Λογοθέτη.

Σήμερα ζει στη Βιέννη και ασκεί έντονη συναυλιακή δραστηριότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη ως πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας. Το ρεπερτόριό του συμπεριλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα έργων από την εποχή του Μπαρόκ έως και την Πρωτοπορία καθώς και σύγχρονα έργα σε πρώτη παρουσίαση. Συνεργάζεται σταθερά με ορχήστρες όπως η Vienna Mozart Orchestra, η Ορχήστρα Δωματίου Γυναικών Βιέννης, και «Ι Maestri» London σε αίθουσες όπως η St. John’s at Smith Square, το Radiokulturhaus ORF, καθώς και το Konzerthaus και το Musikverein της Βιέννης. Το 2005 δημιούργησε το σχήμα Ensemble Retro Vienna το οποίο σημειώνει ξεχωριστή επιτυχία. Από το 2008, συνεργάζεται με την Όπερα Δωματίου Κερκύρας ως κύριος αρχιμουσικός.

* Επισκεφθείτε την προσωπική σελίδα του Αναστάσιου Στρίκου στο διαδίκτυο: www.strikos.at καθώς και την σελίδα του Ensemble Retro Vienna: www.ensembleretrovienna.com

Επιμέλεια: Ειρήνη Νικολοπούλου

To άρθρο αναρτήθηκε πρώτη φορά στο eirinika.gr στις 4 Ιανουαρίου 2016