Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και κάνουμε ένα άκρως εορταστικό…
Κατίνα Παξινού: Η στιγμή που η σπουδαία Ελληνίδα ηθοποιός παραλαμβάνει το μοναδικό Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου στην ιστορία – Στην ταινία «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» (βίντεο)
Ήταν 22 Φεβρουαρίου του 1973, όταν οι Έλληνες αποχαιρετούσαν την Κατίνα Παξινού, την κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιό που κέρδισε Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου στην αμερικανική ταινία «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα».
Η Πειραιώτισσα Κατίνα Παξινού είχε υποδυθεί την Ισπανίδα Πιλάρ στο έργο με την υπόθεση να εξελίσσεται στον ισπανικό εμφύλιο.
Η απονομή του βραβείου έγινε στις 2 Μαρτίου το 1944,στη 16η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ στο κινέζικο θέατρο «Grauman», στο Λος Άντζελες.
Ήταν η πρώτη φορά που απονεμήθηκε Όσκαρ σε μη Αμερικάνο ηθοποιό και το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας που έλαβε Έλληνας καλλιτέχνης. Η μεγάλη ηθοποιός αφιέρωσε το βραβείο στους συνεργάτες της και την πατρίδα της, που βρισκόταν υπό καθεστώς κατοχής, απελευθερώθηκε μετά από σχεδόν δύο μήνες.
Το 1944 οι διοργανωτές μοίρασαν προσκλήσεις σε στρατιώτες και νοσοκόμες που υπηρετούσαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να επιβραβεύσουν τις προσπάθειές τους. Συγκεντρώθηκε τόσο μεγάλο πλήθος που δεν μπορούσε να χωρέσει σε ένα εστιατόριο και τους μετέφεραν στο Θέατρο.
Ποια ήταν η μεγάλη Κατίνα Παξινού
Η Κατίνα Παξινού γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1900 στον Πειραιά και ήταν ηθοποιός, κυρίως δραματικού ρεπερτορίου, παγκόσμιας φήμης.
Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας, και συγκεκριμένα του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου. Θα φοιτήσει αρχικά στη Σχολή Χιλλ. Ακολουθεί η Σχολή Καλογραιών της Τήνου. Λόγω του ζωηρού της χαρακτήρα θα φοιτήσει εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε άλλες αντίστοιχες σχολές στη Βιέννη και στο Βερολίνο.
Παντρεύεται τον βιομήχανο Παξινό, και αποκτά μαζί του δύο κόρες (αργότερα η πρώτη θα πεθάνει). Άρχισε από πολύ νωρίς την καλλιτεχνική σταδιοδρομία της και γρήγορα διακρίθηκε για το αληθινό ταλέντο της και την αγάπη στην τέχνη της. Ο πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν της Βεατρίκης, στην ομώνυμη όπερα Αδελφή Βεατρίκη, που την έγραψε ειδικά γι’ αυτήν ο Μητρόπουλος και η οποία ανέβηκε το 1920 στο Δημοτικό θέατρο Πειραιώς.
Ο πρώτος θεατρικός ρόλος της στην πρόζα ήταν το 1929, στο θέατρο Κοτοπούλη, στο «Γυμνή Γυναίκα» (La femme nue) του Μπατάιγ, που την καθιέρωσε και ως πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων.
Η τελευταία της παράσταση στο θέατρο ήταν στο ρόλο της μάνας στο έργο του Μπρεχτ “Μάνα κουράγιο” και στον κινηματογράφο “Το νησί της Αφροδίτης” (1969).
Το 1969 τη χτύπησε ο καρκίνος
Το 1969 η μεγάλη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, Κατίνα Παξινού, πληροφορήθηκε ότι έπασχε από καρκίνο.
Εκείνη τη χρονιά, θέλοντας να «μετρήσει» τις δυνάμεις της, πήρε μέρος στην τελευταία της ταινία, «Το νησί της Αφροδίτης». Υπέφερε από τρομερούς πόνους που την ταλαιπωρούσαν. Όμως, η Παξινού ολοκλήρωσε τα γυρίσματα χωρίς να δημιουργήσει κανένα πρόβλημα στον σκηνοθέτη και τους συνεργάτες της. Δεν ανέφερε σε κανένα τίποτα για τους καθημερινούς και αδιάλειπτους πόνους.
Κατά τη χειμερινή περίοδο 1971- 1972, η Κατίνα Παξινού πρωταγωνιστούσε στο έργο του Μπρέχτ «Μάνα κουράγιο», σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Ο ρόλος της ήταν απαιτητικός. Με το που άνοιγε η αυλαία, εμφανιζόταν πάνω στη σκηνή κουβαλώντας ένα κάρο, μέσα στο οποίο ήταν κάποιοι από τους ηθοποιούς του θιάσου.
Τους έσερνε, όχι με την ελάχιστη μυική δύναμη που της είχε απομείνει, αλλά με την τεράστια ψυχική αντοχή, που της έδινε η αγάπη της για το θέατρο και η άρνησή της να παραιτηθεί.
Η ασθένεια την είχε καταβάλει, αλλά κανείς από τους θεατές δεν καταλάβαινε ότι υπέφερε. Πάνω στη σκηνή ήταν μια λαμπερή πρωταγωνίστρια. Στα παρασκήνια όμως ήταν μια άρρωστη ηλικιωμένη γυναίκα, που για να τα βγάλει πέρα χρειαζόταν βοήθεια και φροντίδα από δύο νοσοκόμες.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1973, η Κατίνα Παξινού λυτρώθηκε οριστικά από τους πόνους.
